સુખી બનાવી છે !”
“હા, બાપડી સુખમાં પડી જણાય છે.”
“ને મનેય !”
“તમને – તમને મેં સુખી બનાવ્યા ?” વિનોદબહેને મોં મલકાવી પૂછ્યું.
એણે જવાબ આપ્યો : “સાચે જ, જીવતરમાં આવું સુખ હું કોઈ દિવસ નહોતો પામ્યો – આવો રસ મેં નહોતો અનુભવ્યો. તમે મને –”
ઊર્મિના ઊભરાએ વાક્યને પૂરું થવા દીધું નહીં. પણ એના અંતરાત્માની તમામ સુખસમાધિ, તમામ તાજુબી એની આંખોમાં ઝળકી ઊઠી. પોતે સીંચેલ વૃક્ષના નવપલ્લવોને માની જેમ કોઈ અજાણી પળે નિહાળી રહે, તેમ વિનોદિની શામળની આંખોમાં છલકેલા ભાવોને નીરખી રહી. પછી એ હસતી હસતી નજીક આવી : “જુઓ શામળજી, તમારા કાંડા પર ઘડિયાળ સરખું ક્યાં બંધાયું છે ?”
એટલું કહી ફરી એક વાર એની આંગળીઓ એ કાંડાને સ્પર્શી.
“ને વળી આ તમારા જૂના ઘડિયાળને ગળામાં કાં લટકાવ્યું ?” એમ કહેતી એ શામળના ગળામાંથી દોરો કાઢવા લાગી.
એના શ્વાસની સુગંધી વરાળ શામળના મોં પર છંટાઈ. શામળ આ વેળાના વાવાઝોડામાં ન ટકી શક્યો, એને આગ લાગી ગઈ. હૈયું દબાતું હતું. માથું ભમવા લાગ્યું. આંખે અંધારા આવ્યાં. કેફમાં ચકચૂર કોઈ માતેલાની માફક પોતે શું કરી રહેલ છે તેના ભાન વગર, એણે પોતાના હાથ પસારીને વિનોદિનીને સ્પર્શ કર્યો અને એના મુખમાંથી આછો ધીરો ધ્રૂજતો ઉદ્ગાર સંભળાયો : “ઓ શામળ ! હું તમને ચાહું છું.”
અરર ! આ હું શું કરી બેઠો ! મને ધકેલી, તિરસ્કાર દઈ આ હમણાં મારું મોં કાળું કરશે. મારું સત્યાનાશ વાળ્યું મેં !
એક જ પળનું આ આત્મભાન ને આ ભયાનક ખ્યાલ બીજી ક્ષણે વિરમી ગયા. વિનોદિની એ મીઠો સ્પર્શ માણતી શાંત ઊભી હતી.
