એકાએક બાજુના ખંડમાં કોઈ પગલાં બોલ્યાં. બંને જણાં છૂટાં પડી ખસી ગયાં. પણ આવેશના મનોભાવ મુખ પરથી શે ઝટ શમી શકે ? સુમિત્રાબાઈ એક જ પળ વહેલાં થયાં હોત તો આ ચોરી છૂપી ન રહી શકત. પરંતુ એ એક જ ક્ષણ મળતાં, ચતુર વિનોદિનીએ પોતાની હાજરજવાબી અજમાવી આખું વાતાવરણ પલટાવી નાખ્યું : “નહીં શામળજી, આથી વધુ હું કશું જ નહીં કહી શકું. એક તેજુને મેં રાખી એટલું બસ છે. એ રીતે તો મિલમાં હજારો પીડાતાં હોય, તે તમામને હું ક્યાં સંઘરું ?”
ભોળિયો શામળ પ્રથમ તો આ ચાતુરી કળી જ ન શક્યો, એ તો ચુપચાપ ઊભો જ રહ્યો. વિનોદિનીએ કહ્યું : “બસ, એ તો પતી ગયું. તમે જઈ શકો છો. પેલાં ફૂલનાં બિયાં જલદી લાવવાનું ન ભૂલતા. તમે જ લઈને આવજો.”
એટલું કહીને ભોટ શામળને સચેત કરવા સારુ એણે સુમિત્રાબાઈ તરફ આંખનો મિચકારો ફેંકીને સાનમાં સમજાવ્યું.
“સારું, જયજય.” કહીને શામળ નીકળી ગયો. હજુ એને નહોતું સમજાયું કે વિનોદિનીએ શા સારુ પાછલો વેશ ભજવ્યો. વિસ્મય પામતો એ ઊતર્યો, પણ અરધી સીડી આવ્યો ત્યાં બીજું તમામ ભૂલી ગયો. યાદ રહ્યું. ફક્ત એક જ વાક્ય : ‘શામળ, હું તમને ચાહું છું.’ એ શબ્દો કોઈ ભેદી નાદ સમા એના કાનમાં ઘોષ કરી રહ્યા છે.
આ સુખને એ હૈયામાં ન સમાવી શક્યો. જાણે હમણાં અંતર ભેદાઈ જશે ! આવડી મોટી રહસ્ય-કથા એ શી રીતે ઉપાડી શકે ? એના સુખદુઃખમાં ભાગ લેનાર, એના રહસ્ય-બંધુ જેવી હતી એક માત્ર તેજુબહેન. તેજુ બારણા સુધી વળાવવા ગઈ ત્યારે શામળથી એને કહી બેસાયું : “તેજુબહેન, એ મને ચાહે છે. એને મુખેથી જ એ બોલેલાં છે.”
“આહાહા ! શામળભાઈ !” તેજુ હેરત પામીને આંખો ફાડતી બોલી, “નક્કી જ એ તમને પરણશે.”
“પરણશે ! મને પરણશે !” શામળને જાણે વીજળીનો
