૨
પરાશરની વિચારમાળા અટકી. વિચારમાં ગાઉના ગાઉ કાપી શકાય છે. પરાશરે જોયું કે તેની ઓફિસ આવી ગઈ હતી. એકબે માળ ચઢી તે એક ઓરડીમાં ગયો. આ ઓરડી એક મહાન પત્રનું ઉત્પત્તિસ્થાન હતી. ઓરડીને જોતાં કોઈને ભાગ્યે જ લાગે કે હજારોનાં હૃદય હલાવી નાખતું ‘સત્યવાદી’ પત્ર આ સ્થળે આકાર પામતું હશે. ચારપાંચ ખુરશીઓ, બે ટેબલની આસપાસ સહજ અવ્યવસ્થિત રીતે ગોઠવાયેલી હતી. તે ઉપર ચાર પુરુષો બેસી ઝડપથી કાંઈ લખતા હતાં.
‘કેમ મોડું થયું ?’ એક મહત્ત્વના દેખાતા પુરુષે પરાશર તરફ સહજ જોઈ લખવાનું ચાલુ રાખી પૂછ્યું.
‘આજે એમ જ થયું.’ પરાશરે બીજી ખુરશી ઉપર બેસતાં જવાબ આપ્યો.
‘એમ કે ?’ મહત્ત્વ ધરાવતા પુરુષે પરાશરના જવાબથી ખિજાઈ જઈ કહ્યું.
‘તમારે જ્યાં ત્યાં મારા લેખનું કામ છે કે વખતનું ?'
‘બંનેનું.’
‘અરે પણ એને વાગ્યું છે તે તો જુઓ, લાલભાઈ !’ બીજા યુવકે મહત્વના પુરુષનું ધ્યાન ખેંચ્યું.
પત્રના એક ચાલક બનવાના ક્રમમાં લાલભાઈ પડેલા હતા. માલિક જુદા હતા; પરંતુ પત્ર ચલાવવાનો બધો બોજો લાલભાઈ ઉપાડી લેતા હતા, એટલે તેમને બીજા સહલેખકો પ્રત્યે મોટાઈ દેખાડવાનો હક્ક હતો એમ લાલભાઈ માની લેતા હતા.
‘શું વાગ્યું !' બીજા કોઈએ પૂછ્યું.
‘ભાઈ હુલ્લડોમાં ઊપડ્યા હશે !’ લાલભાઈએ પરાશર તરફ સહજ તુચ્છ ભાવ દર્શાવી કહ્યું.
‘હા, જી.’ પરાશરે કહ્યું.
‘હું જાણું ને !’ સર્વજ્ઞા પત્રકાર લાલભાઈએ કહ્યું.
‘કાંઈ લખી લાવ્યા છો ?’ બીજા પત્રલેખકે પૂછ્યું.
‘હા.. યંગ ઈન્ટલેક્ચ્યુઅલ્સની સભાનો અહેવાલ મારી પાસે છે.'
