‘એટલે... મધુકર સારામાં સારો પતિ લાગતો હોય તો એને હીરા, માણેક અને સોને તોળવો જ જોઈએ.'
'હાસ્તો.. હું અને તું મધુકરની પાછળ ફરીએ તો આપણે એ માગે તે કિંમત આપવી જ જોઈએ ને ?'
‘હં !' કહી જ્યોત્સ્ના સહજ હસી.
'હસી ન કાઢીશ મારી વાત. જેટલાં બને એટલાં વહેલાં લગ્ન લઈ લે. હજી પ્રમાણમાં મધુકર હલકો છે... વખત જશે તેમ તેમ ભાર વધતો જશે... એની સામી તુલામાં...' શ્રીલતા હસતે હસતે બોલી, અને જ્યોત્સ્નાએ એના વાંસામાં થપાટ મારી કહ્યું :
'હવે કેટલું બકવું છે ?'
'બકવું તો બહુ છે, પણ સાંભળે છે કોણ?'
'ચાલ હવે... હું તને કારમાં મૂકી જાઉં.' જ્યોત્સ્નાએ કહ્યું.
‘બહેન ! તારે કાર છે એટલે સહુ તારી સામે જુએ છે... મારે કાર નથી એટલે... મારે રખડી જવાનું...'
'કાંઈ રખડી જાય એવી નથી, હરામખોર !' કહી જોરથી શ્રીલતાનો હાથ પકડી તેને આગળ ખેંચી. પોતે બહાર નીકળે છે એવી માતાપિતાને ખબર આપવા નોકરને આજ્ઞા કરી અને તેની કાર તો હાજર જ હતી - નિત્ય નિયમ પ્રમાણે શ્રીલતાને બેસાડી જ્યોત્સ્ના પણ કારમાં બેઠી. શ્રીલતાએ તીરછી આંખ કરી પૂછ્યું :
'આજે મધુકર તો સાથમાં નથી !'
'એના વગર આજ ચલાવીશું.'
'પછી સુરેન્દ્રને શોધવા ચક્કરે ચઢવું છે ?' શ્રીલતાએ પૂછ્યું અને જ્યોત્સ્નાએ કાર આગળ વધારી. જ્યોત્સ્નાએ જવાબ આપ્યો :
‘સુરેન્દ્રને શોધવાનું મેં મૂકી દીધું... પછી જ મધુકરને તારી પાસેથી ખૂંચવી લીધો...' કાર ચાલતી હતી, અને જ્યોત્સ્નાએ તીરછી આંખે શ્રીલતા તરફ જોયું.
'હવે અકસ્માત કરીશ ! જરા કાળજીથી ચલાવ... જે કર્યું તે તેં સારું જ કર્યું.' શ્રીલતા બોલી.
'સુરેન્દ્રને મૂકી દીધો તેં?'
'હા. પેલાં ઝૂંપડાં, ચાલીઓ અને ઢેડવાડા શોધવા મટ્યા... સુરેન્દ્રને છોડીને.'
પરંતુ મધુકરને ખૂંચવી લીધો તે? તારી પાસેથી ?'
