પૂછ્યું: "તમારે તો ઘેરે બાળબચ્ચાં છે, ખરું?"
વાશિયાંગે દયામણું મોં હલાવ્યું.
"હવે તો એને વીસરવાનાં." બાઈએ ટાઢો ડામ ડીધો.
વાશિયાંગ મોં ફેરવી ગયો. ઓરત વધુ કઠોર બની: "કલેજું વજરનું કરવાનું."
"મને આંહીં તમારી પાસે રહેવા દેશો?" વાશિયાંગનું રૂપાળું મોં સહેજ જળે ભરેલી આંખોએ કરી વધુ સોહામણું બનેલું હતું.
"શા માટે?"
"તમારે માટે મરવાનું મન થાય છે."
"પણ વગર જરૂરે?"
"મરવું તો છે જ. તો પછી મોતનો કસુંબો મીઠો કેમ ન કરી દઉં?"
એની આંખ કસુંબલ ચટકી પકડી રહી હતી.
"ભાઇ, તુંને મોહ થયો છે. એવા મોહ તો પગલે પગલે થાશે. ચેતજે. ભાઇ, બેય બગાડીશ મા."
"મને એકવાર દુઃખણાં દેશો?"
"ભાઇ, રહેવા દે. ભીતરના ભોરિંગને પડ્યો રહેવા દે. તારા દિલના રાફડાને વધુ ધોંકાવીશ નહિ."
એટલું કહેતી જ ઓરત દીવો લઇને અંદર ચાલી ગઇ. પાછલ એક ભડકો થયો. કોઠો ધણધણ્યો. સૂતાં પક્ષીઓએ કિકિયારીઓ પાડી. ત્રણે જણાં ડેલીમાં આવીને જૂએ છે તો વાશિયાંગને પોતાની બંદૂક ખાઇને બેઠેલો દીઠો.
"આ શો ગજબ!" લખમણભાઇ આભો બન્યો.
"એ ગજબની વાત હું સમજું છું." બાઇએ કહ્યું, "પણ તમે બેઇ હવે નીકળી જાવ. બંદૂકનો ભડાકો આંહીં હમણાં ટોળું ભેળું કરશે. તમારે નાહક ભીંત હેઠળ ભીંસાઇ જવું પડશે. ભાગવા માંડો."
"લાશને અવલમંજલ -"
"હું પહોંચાડીશ. ભરોસો રાખો."
વાશિયાંગનાં હથિયારો ઉઠાવી લઇ બેઉ જણા કોઠાની પાછલી બાજુથી નીકળી ગયા. ઓરત મંદિરમાં દોડી.
