"હા ભાઈ, નજીકમાં જ અમે રહીએ છીએ. સદરમાં જ અમારો ડેલો છે."
"આ જ વખતે?" પિનાકીએ પાકી ખાતરી કરી લીધી. બાએ માન્યું કે પુષ્પા દીકરી શરમાતી હશે તેથી જ કશા જવાબો દેતી નથી.
"તારાં મોટાંબાને કેમ છે, ભાણા? એ બાપડાં હવે તો મારી જેમ ખળભળી ગયાં હશે." પુષ્પાની બાએ લાગણીપૂર્વક પૂછ્યું.
"હું મોટાંબાને વાત કરીશ."
"જરૂર કરજે, ને એક વાર અમારે ઘેર લઈ આવજે, હો!"
"જરૂર." પિનાકીને નોતરું ગમ્યું. પણ પુષ્પાએ મોં મચકોડ્યું. પિનાકી જોઈ શક્યો કે પુષ્પા નાનપણમાં છેક નિર્માલ્ય હતી તેને બદલે હવે ટીખળી અને ધૃષ્ટ બની છે.
"ને, ભાણા." પુષ્પાની બાએ કહ્યું : "મોટાબાપુજીને અમારા ખબર દેજે. અમારી વતી ખબર પૂછજે. કે'જે, હો ભાઈ, કે પુષ્પાની બાનું અંતર એમને માટે બહુ બળે છે. ઓહો! કેવા હાકેમ જેવા! પુષ્પીના બાપુજી સાથે થોડી બનતી, છતાં અમારી સહુની તો શી ખબર રાખતા! મારો ચંપક ઘોડેથી પડ્યો'તો ત્યારે દવાદારૂ માટે પોતે જાતે કેટલી દોડાદોડ કરી મૂકેલી! એવા લાખેણા માણસ માથે પણ કેવી કરી! ઓહોહો! હે વિશ્વંભર! નોકરી એટલે તો કરીકરી તોય નો જ કરી!"
પુષ્પાની બાએ દાખવેલી દિલસોજીને પિનાકી હેડમાસ્તરના બોલ જોડે સરખાવતો ગયો. પણ આમાંનો એકેય શબ્દ એને અળખામણો ન લાગ્યો. મોટાબાપુજીના લગભગ શત્રુ સરખા એક અમલદારની સ્ત્રી, જે સ્ત્રીને વૈધવ્ય પણ કંઈક અંશે મોટાબાપુજીની આડાઈને પરિણામે મળ્યું, તે સ્ત્રીના શબ્દો ને હેડ માસ્તરના શબ્દો વચ્ચે ફેર હતો. હેડમાસ્તરના શબ્દો ભેખડગઢના દીપડિયા વોંકળાને સામે કાંઠે ઊગતી દારૂડીનાં ઝેરીલા ફળો જેવા હતા : પુષ્પાની બા જાણે માવાદાર જાંબુને ચસણીમાં ઝબોળી ઝબોળી ખવરાવતાં હતાં.
"હો, હું મોટાબાપુજીને પણ કહીશ."
"તું અત્યારે આંહીં ક્યાંથી?"
"નિશાળેથી."
"છૂટી થઈ ગઈ? અત્યારમાં? કોઈક સા'બ-બા'બ મરી ગયો હશે કાં તો."
