“એ ભૂત છો કે પલીત ? જાણતો ય નથી ઝોડ જેવા ?
મૂળવો સાવઝ પાંજરે સામે કદિ ? ઈ તો એ આવ્યો છૂટીને.”
“હેં ? શી રીતે છૂટ્યો ? માફી માગીને ?”
“તારી જીભમાં ગોખરૂ વાગે ! માળા કાળમુખા ! મૂળવો માફી માગે ? એ જેલ તોડી જેલ !”
“જેલ તોડી ? વજ્જર જેવી જેલ તોડી ?”
“હા હા ! ઈ તો સંધાય ભેરૂડા મત બાંધીને સામટા દરવાજે દોડ્યા. જોવે ત્યાં તો બારીમાં સામાં પચીસ સંગીન ધરીને ૫લ્ટનીઆ ઉભેલા. પણ રંગ છે ગોરીયાળીવાળા દેવા છબાણીને. સવાશેર સુંઠ એની જણનારીએ ખાધી ખરી બાપ ! તે ઈ દેવે પડકારો કર્યો કે હાં મારા ભાઈયું ! મારી દયા કોઈ આણશો મા. હું સંગીન આડું મારૂં ડીલ દઈ દઉં છું. તમે જોરથી મારાં શરીર સામે ધસારો દઈને નીકળી જાજો. એમ કરી દેવો ડેલીની બારી આડે ડીલ દઈને ઉભો રહ્યો. બીજા સહુ, પલ્ટનીઆઓની બંદુક દેવાના ડીલમાં સલવાઈ રહી એટલે લાગ ભાળીને નીકળી ગયા.”
“અને દેવો ?”
“દેવો ય આંતરડાં લબડતાં'તાં તે ડોકમાં નાખીને હાલ્યો.”
“તે શું મુરૂભા નીકળી આવ્યા છે ?"
“હા હા, ને વાઘેરૂંને કરે છે ભેળા. મોટી ફોજ બાંધીને બારવટું ફરી માંડે છે. જાઉં છું મોજ લેવા. આજ છે માધવપરના વાવડ. આજ તો ખોબે ખોબે કોરીયું ને સોનામોરૂં વ્હેંચશે મારો વાલીડો !"
દળ આવ્યાં દખણી તણાં, ભાલાળા ભોપાળ
સામા પાગ શીંગાળ, માણેક ભરતો મૂળવો.
[દક્ષિણીઓનાં ભાલાવાળાં સૈન્ય આવ્યાં, પણ સિંહ સમાન મૂળુ માણેક તો એની સામે પગલાં ભરીને ચાલ્યો.]
