મા જાદવ જેવા પુતૅરે, પ્રેમનાં આલિંગન નવ ટે સુખ અન્ય અન્યે જયારે, હરિનાં આંસુ સુદામે લેયાં રે, ઝુખિપાત્ર ઉલાળિને લીધું, દાસત્વ દયાલે કીધું રે; રૂષિ પાવન કર્યું મુજ ગામરે, તમે પવિત્ર કરી રકધામ છે. તેડી આવ્યા વિશ્વાધાર, મંદિરમાં હરખથી અપાર રે; સ્ત ઝાલી હરખે મુરારીરે, જોઇ હાસ્ય કરે સો નારી ઘણ વાંકાં બેલાં સત્યભામારે, આવા છુટડા મિત્ર સુદામા ૨; વાર તેને ઉડીને શુ ધારારે, ભલિ નાનપણાની ભાયા છે. ભલિ જાવા સરખી જાડીરે, હરિને શૈધા એને રાખાડી ; જો કામ બાળક ખાર નિકળશેરે, તા તે કાકાને દેખી છળકો રૅ, તવ ખેલ્યાં ટ્કર્માણ રાણીરે, તમે આલે છે શું જાણી રે. વલણ શુએલા વિમ્ શ્ર, ભિક્તને ઓળખાં નહીં, એસાચા મિત્રને સન્ન ઉપર, ઢાલેવાયુ ટરી ઉભા રહી. ૩’ ૮ મુરાગ સાડી. ભક્તાધીન દાનવે પૂજે, દાસ પાતાને જાણી; સુખશાપર કૃષિને બેસારી, ચભર કરે ચક્રપાણી રે, નેત્રસમશા નામે કીધી, આવી અષ્ટ પટરાણી; સૌંદમંદ હસે સત્યભામા, આધેા ધઢ તાણી રે. જેનિનાભિકમળથી બ્રહ્મા પ્રગટયા, આગ પળમાં કીદ્યું ; જણૅ મુખમાં જગત દેખાડયું, માતાનું મન લીધું. ભક્તો વિશ્વામિત્ર સરખા તાપસને, દેલે દર્શન દીધું; તેણે સુદામાના પગ પલાળી, પ્રીતે પાદેદણ પીધુ પાતાને આઢવાની પ્રિત પડીએ, લેયા રૂપીયા પાય; ઉભા રહી ક૨વિઝણી ગ્રહિને, વીલ ળ વાયુર થાળ ભરી વૈદર્ભી ભાવ્યાં, ધૃતપળ પકવાન; શશ જુક્ત ફ્રીતે, કરાવ્યાં જ્યપાનરે હાગમનનળ ખવરાવ્યાં, પરિ ઊઁચ શામળાન; ભક્તા ભક્ત ભાજ વાધ્યું તે પ્રસાદ ગે, આરામ ભગળાનરે ભાર
