એવું વિચારી વિધળિષે, અધુ નગર અવલોકન કરી રૂષિ ઇછા આણી સર્વ જોતા, તે ભવન પાછળ ફેરા કરી. પછી સુદામા પડયા સાંસામાં, વિચાર કરે વેગળા જઇ; આ ભવન કોણે કર્યા હશે, પર્ણકુટી ભારી ક્યાં એ વિશ્વાકનાચી રચના, મૃત્યુ પામર શું કુટુંબ મારૂ ક્યાં ગયું, રૂષિ વામદક્ષિણુ ફેરા કરે. કાઈ કીત ખેલે હસ્તિ ડેલે, હયશાળામાં હય હૃણ હશે; દાસી કનક કલશ ભરી પાણી લાવે, ઉભા અમ્રુત સેવક આંગણે દુખી વાજે ઢાલ ગાજે, મંડપ તાંડવ મૃદંગ વ ગઇ. કરે; થાયછે; ઘુઘરી ધમકે, ગીત ગુણીજન ગાય છે. જૈઇ સુદામે નિશ્વાસ મુક્રયા, કાઇ છત્ર પતિનાં ધર થયાં; આશ્રમ ગયાનું દુ:ખ નથી, પણ બાળક મારાં ક્યાં ગયાં. હામશાળા રૂદ્રાક્ષમાળા, મારિ પત્રકુરાની સાદડી; ગોપીચંદન સન્માર્જતી ગઈ, વિપત્ય આવડી ક્યમ પડી. Ëની ગય ગહન હિઁસે, પડયેા પ્રાણુ કર્મ કુટુંબ વિઠળની વેદના, હુને કે સરખી દડયા આધીત; દીન. તુરી સરખી નાર; સડાં સરખાં છેકરાં, નવ મળ્યાં શ્રીજી વાર. સકલ્પ વિકલ્પ કોટિ કરતાં, રૂષિ આવાગમન હિંડોળે ચડયા; બારિયે એશી પથ શ્વેતાં, નિજ કથ સ્ત્રીની દૃઢે પડયા. સાહેલી એક સહસ્ર લેખને, સતિ તિ પીને તેડવા; જળઝારી ભરિને નારી જાય, જાણે હસ્તીની કળશ રેડવા. હઁસ ગવનીને હર્ષ પૂરણુ, અભિલાષ મનમાં ઇક્રિયા; ઝાંઝર ઝમકે ધરી ધમકે, વાજે અણવટ વીંછિયા. ‘સુદામે જાણી આવી રાણી, ઈંદ્રાણી કે રૂકમણી; સાવીત્રી કે સરસ્વતી, કે સહેલી સહુ વીંટી વળી, પુજા કરીતે પાલવ થરથર ધ્રુજે તે કાંઇ ન સુજે, માય; ગ્રો, શક્તિ શિવાર તા. પક્ષની લાગી તત્ર રૂષિજી નાન છુટી જ ઇ સીગ ઝુંપડી ને, ઝુંપડી ને, લુટી
