કાઠિયાવાડનો એક રજપુત સરદાર મુબાઈ જોવા સારૂં આવ્યો હતો. તેની સાથે આશરે ૨૫ માણસો હતાં અને મહમાદેવીના ચોકમાં એક માળો ભાડે રાખીને તેમાં તેણે ઉતારો કર્યો હતો.
એક સમે તેના કેટલાક નોકરો ચૌટામાં જણશ ભાવ લેવા ગયેલા, કોઈ કોટમાં ગયેલા અને કેટલાએક નીચેના માળામાં સુતા હતા. કોઈ બેઠા હતા. કોઈ તો બાજી રમતા હતા અને પેલો ઠાકોર તો ત્રીજે માળે બારીએ બેશીને આસપાસની મોટી મોટી હવેલીઓના કરા, પછીતો, અગાશીઓ, છજાં અને છાપરાં વગેરેનો દેખાવ જોતો હતો.
કેટલીએક હવેલીઓ ગુલાબી રંગથી રંગેલી, તે જાણે કે સાંઝને સમે પૃથ્વીને લગતો ગુલાબી રંગનો આકાશ દેખાતો હોય, એવી શોભતી હતી અને કેટલીએક તો શ્વેત ચળકતા રંગથી રંગેલી. તે જાણે કે બરફ વાળી હીમાચળ પર્વત ટેકરી હોય તેવી દેખાતી હતી.
કેટલીએક તો કાળા રંગથી રંગેલી તે જાણે કે વર્ષાદનાં વાદળાં પૃથ્વી ઉપર ઘશાં હોય, એવી દેખાતી હતી. કેટલીએક પીળા રંગથી રંગેલી તે જાણે કે સોનાની હોય, કે સોનાની ગારે લીંપેલી હોય એવી દેખાતી હતી.
એક એક માળને દશ દશ સુધી બારીઓ, એને એવી ઉપરા ઉપર સાત સાત માળની બારીઓની ઉભી હારો, તથા આડી હારોની માંડણી બરાબર સીધી લીટીમાં દેખાતી હતી. તે જેમ ચંદરવામાં કે ગાલીચામાં, બીબાથી કે ગુંથણીથી ભાત્ય પાડી હોય, એવી દેખાતી હતી.
