“ચાંદો સૂરજ લડી પડ્યા, લડતાં લડતાં કોડી જડી”
“કોડી તો મેં ગાયને બાંધી, ગાયે મને દૂધ આપ્યું.”
“દૂધ તો મેં મોરને પાયું, મોરે મને પીછી આપી.”
“પીંછી મેં પાદશાહને આપી. પાદશાહે મને ઘોડો આપ્યો.”
“ઘોડો મેં બાવળિએ બાંધ્યો, બાવળે મને શૂળ આપી”
“શૂળ તો ટીંબે ખોશી, ટીંબે મને માટી આપી”
“માટી મેં કુંભારને આપી, કુંભારે મને ઘડો આપ્યો.”
“ઘડો મેં મહાદેવને ચડાવ્યો, મહાદેવે મને ભાઈ આપ્યો”
“ભાઈ મેં ભોજાઈને આપ્યો, ભોજાઈએ મને લાડવો આપ્યો”
“લાડવો મંછી બેહેનને વાસ્તે રાખ્યો હતો, તે કાળિયો કુતરો ખાઈ ગયો”
એમ કહીને હસે છે. એ કહાણી શિખવાથી તેમાં જેટલાં શબ્દો છે, તે અર્થ સુદ્ધાં બાળકને યાદ રહે છે. અને રમત પણ થાય છે.
પછી “ચકલી લાવી ચોખાનો દાણો, અને ચકલો લાવ્યો માનો દાણો” એ વાતનો બીજો પાઠ ગણાય છે. પછી સોનબાઈની વાર્ત્તા,અ ને કુશકીબાઈની વાર્ત્તા ઇત્યાદિ ઘણી કહાણિયો બાળકોમાં ફેલાએલી છે.
વિચાર શક્તિ ઉઘડવા સારુ ચાર વાઘની, નવ કાંકરીનેં બે વાઘની; તથા બત્રીશ કાંકરી નેં બે વાઘ વગેરેની રમતો એક બીજીથી ચડતી ચડતી છે.
