૩૦૮ : તુલસી-ક્યારો
'હવે વધુ કહેવું રહેવા દો.' એક બેસારૂએ કહ્યું : 'એ બાપડો રડી પડશે. કોને ખબર છે બાપડાને પારકી જણીએ જ બગાડ્યો હશે.'
પછી સૌ પરોપકારી લોકો કર્તવ્ય અદા કર્યાના સંતોષે નીતરતી પહેલી નિદ્રાનાં ઝોલાં ખાવા લાગ્યાં અને પોલીસો તથા ભાસ્કર વચ્ચેનો વાર્તાલાપ ત્રુટક ત્રુટક ભદ્રાને કાને પડવા લાગ્યો.
નાયકે કહ્યું : 'બીજું કોઇ તમારો જામીન થવા ના અવ્યું ને આ ડોકરી આવી ! એનો જમાન સરકાર શાની કબૂલે?'
સિપાહીએએ કહ્યું :'અરે યાર, ત્રણ દિવસથી એ ડોકરી જેલને દરવાજે પડી હતી. જામીન કેમ આપવો એની કશી ખબર ન પડે, ને એ તો એક જ જીદ લઇને બેઠી કે મારા દીકરાને બદલે મને કેદમાં રાખો.'
'માણસને બદલે માણસને તો કોણ રાખે ?' નાયકે કહ્યું :'જમાન તો રૂપિયામાં જ જોવે ને ?'
'ડોકરી પાસે કંઇ રૂપિયા રડા કે ઇસ્કામત તો હશે ને ! હેં માસ્તર ?'
'નહિ રે !'
'કેમ, તમે આવું જબરૂં માણસ, અને માને કંઇ મૂડી નહિ રળી દીધી હોય ?'
'એક પૈસો પણ નહિ.'
'ઓ તારીની ! એક પૈસો પણ નહિ ? તાણે મા ગુજારો કેમ કરતી હતી ?'
'દળણાં દળીને.'
