સંસારમાં સ્વર્ગ હવે મળ્યું. ૧૧૫ વાર્તા વિનાદ કરી સૂઈ જતાં, જે મંજુનાં મ્હi ઉપર નૂર નહેતું, જે સંજીના અવયવા વિકસ્યા નહેાતા, જેના મ્હેરા ઉપર ફિકાશ હતી; તે જ મંજુના મુખ ઉપર સુરખી આવવા લાગી, શરીરના દરેક અવયવ ખિલવા લાગ્યા–ભરાવા લાગ્યા. ાં ઉપરથી ગ્લાનિ-અન્તર્વ્યથાના ભાવા નષ્ટ થયા અને આનન્દ-સ્નેહની મિ છવાઈ હતી. મેન્દ્ર મ્હારથી આવતા ત્યારે વ્હેલાં નીચું જે ઉપર ચાલ્યેા આવતા તે જમેન્દ્રની આંખા ધરમાં પેસતાં. એવી જ આંખેાની શોધ ચલાવતી. તે આંખે મળે સ્મિત-હાસ્ય અને તેત્ર નમન થતું. આજ મેન્દ્રને મિજલસમાં જવાનું હેવાથી જમવું નહેાતું અને રાત્રે મોડે આવીશ? એટલું કહી ગયા હતા. સં વ્હેલી પરવારી સ્હેજ આડી થાઉં એ વિચારથી વાંચતી વાંચતી સૂતી તે સૂતી. દસ વાગ્યાને સુમારે મેન્દ્ર આવ્યા અને પેાતાના શયનભૂવનમાં ગયા. મિજલસમાં ગયા હતા પણ ત્યાં આનન્દ ન પડવાથી એકાએક ઘેર આવ્યેા. મેડીમાં પેસતાં જ ગેડીમાં અલૌકિક દેખાવ નજરે પડયા. પથારીના આશીકા પાછળ મિતી સળગી રહી છે; ગુલાબી સાળુની પાટલી એ પગ વચ્ચે અસ્તવ્યસ્ત થઈ પથરાઈ છે; વક્ષસ્થળ ઉપરના છેડે રહેજ ખસી ગયા છે; આંખા બંધ છે; કપાલમાં ચાંલ્લો શૅાભી. રહ્યો છે; વેણીમાંથી ચંપાના પાંદડાં પથારીમાં ખરી પડ્યાં છે; એક હાથમાં પુસ્તક અર્ધું ઉધાડું પડયું હતું; ખીજો હાથ પથા- રીમાં છુટા હતા. મિણુબત્તીને પૂર્ણ પ્રકાશ મંના મુખ ઉપર પડતા હતા. મેન્દ્ર આ ચિત્ર ોઈ સ્તબ્ધ થયેા. ટાપી, કાટ કહાડવા જ ન રહ્યો; એમને એમ પથારીમાં ગયે; 'એક હાથે ધીરેથી માથું ઉચકી એ કાલ ઉપર હૃદયદાન દીધું; અને
