"હા, દીકરીને સુવાણ થિયે હાલી નીકળશું."
"ક્યાં જશો?"
"મલકમાં જિયાં..." બુઢ્ઢો હસી પડ્યો.
"કેમ હસ્યા?"
"કાંઈ નહિ, બાપા! અમને તો માલેકે અવતાર જ એવો આપ્યો છે ને?"
"શીનો અવતાર?"
"શાવકારનો થોડો?"
"હા-હેં-હેં-હેં, સમજાણું." અમરચંદ શેઠને બુઢ્ઢાનો નિગૂઢાર્થ પામી જતાં વાત ન લાગી.
"અવતાર બળ્યો છે ને, બાપા!"
"કશુંય નહિ ડોસા! એવો અફસોસ રાખવો જ નહિ. એ તો ખાતો ખાય ને ભરતો ભરે."
"તમારે ગામડે પણ ઓણ સાલ કપાસ ભારી પાક્યો છે હો!" એમ કહેતાં કહેતાં બુઢ્ઢાએ ચોમેર સીમમાં પથરાયેલા ઈ સફેદ પાક તરફ લોલુપ અને લાચારીભરી નજર ઠેરવી. વસુંધરાનું એ જાણે મહાહાસ્ય હતું. એ હાસ્ય બુઢ્ઢાથી સહ્યું જાતું નહોતું.
"તમારી વિદ્યા બડી છે, હો ભાઈ !" અમરચંદ શેઠે આંખ ફાંગી કરી.
"કોઈ મૂલવનારો ન મળે ને, બાપા?"
"ના, એવું નથી, મૂલ તો મૂલવી જાણનારા પડ્યા છે. ધરતી કાંઈ વાંઝણી નથી."
"પણ કડી મળવી જોવે ને, બાપા !"
"મેળવીએ તો મળી જાય, ન કેમ મળે ?"
"તો તો ન્યાલ કરી દઈયેં હો, બાપા !"
"આપણી દુકાન જોઈ જજોને એક વાર, બીડી લેવા તો આવશો ને ?"
"ફુલેસ નહિ ટકવા આપે તો ?"
