આવા અલંકારિક શબ્દપ્રયોગોમાં ઓતમચંદને સમજણ ન પડતાં એ મોઢું વકાસીને તાકી રહ્યો, એટલે મુનીમે સ્ફોટ કર્યો:
‘સમજ્યા નહીં, મારા શેઠ? લોઢાની બંગડી એટલે હાથકડી, બીજું શું વળી?’
‘દકુભાઈને હાથકડી? બિચારાને જેલમાં નાખ્યા?’
‘નાખ્યા’તા પણ છોડાવવા પડ્યા—’
‘કોણે છોડાવ્યા?’
‘કપૂરશેઠે,’ કહીને મુનીમે ઉમેર્યું: ‘દકુભાઈની સાખ પાછી બહુ સારી ને, એટલે એને જામીન પણ કોણ જડે? છેવટે કપૂરશેઠ જામીન પડ્યા, ને દકુભાઈની હાથકડી છૂટી—’
‘સારું થયું, ભાઈ! કપૂરશેઠે જામીન આપ્યા એ પણ સારું કર્યું.’
‘શું કરે બિચારો બીજું? બાલુ વેરે છોકરી વરાવીને કાકા મટીને ભત્રીજા થઈ બેઠા. લાજેશરમે પણ વેવાઈની આબરૂ તો સાચવવી પડે ને!’
એકેકથી અધિક આઘાતજનક સમાચાર સાંભળીને ઓતમચંદના મોઢામાંથી ઉદ્ગાર નીકળી ગયા: ‘અરેરે! બિચારા દકુભાઈ તો બહુ દુઃખી થઈ ગયા!’
‘ભેગો મનેય દુઃખીના દાળિયા કરતા ગયા એનું કાંઈ નહીં?’ મુનીમે ફરિયાદ કરી, ‘દકુભાઈનું તમને દાઝે છે, ને આ ગરીબ મુનીમનું કાંઈ નહીં?’
‘તમારેય નોકરી તૂટી ગઈ એ આ ગઢપણમાં આકરું લાગશે.’
‘અરે નોકરીની વાત ક્યાં માંડો છો! મારી આખી જિંદગી તૂટી ગઈ!’ મુનીમે ઘટસ્ફોટ કર્યો, ‘નોક૨ીને કોણ રૂવે છે? મારી તો સંધીયે માલમિલકત તમારા દકુભાઈ ઓળવી ગયા!’
‘તમારી માલમિલકત? કેવી રીતે?…’ ઓતમચંદને આમાં સમજણ ન પડી.
