‘બાલુ સારુ તો હું પદમણી જેવી કન્યા ગોતી કાઢીશ. તમે જોજો તો ખરા !’ મકનજીએ સધિયારો આપ્યો. અને પછી ઘૂડપંખની જેમ બેઠેલા દકુભાઈ તરફ ફરીને પૂછ્યું:
‘તમે કેમ આમ સાવ નિમાણા થઈ ગયા છો ?’
‘આપણે તો હવે આપણા ગામભેગા થઈ જવું છે ઝટ. પેઢીમાંથી હિસાબ ચોખ્ખો થાય એટલે હું મારે રસ્તે પડીશ,’ દકુભાઈએ કહ્યું. ‘આ વાઘણિયામાંથી આપણાં અંજળપાણી પૂરાં થઈ ગયાં છે. હવે તો ભલું મારું ઈશ્વરિયું ને ભલો હું.’
‘વાઘણિયાની ધરતી હારે અમારી લેણાદેણી પૂરી થઈ ગઈ,’ સમ૨થે પણ સૂર પુરાવ્યો.
‘એમ અમને મેલીને ઈશ્વરિયે ભાગી જવાતું હશે ?’ મકનજીએ લાડ કરતાં કહ્યું. ‘દકુભાઈ વિના આ મકનજીને રોટલો કેમ કરીને ભાવશે ?’
‘કહેતા નથી કે વિપત પડે તંયે બાપદાદાનું ગામ સાંભરે ?’ સમરથે કહ્યું, ‘આજ અમારા ઉપર વિપત પડી છે તો ઈશ્વરિયું અમને સંઘ૨શે.’
‘પણ મને આંહીં વાઘણિયામાં દકુભાઈ વિના સોરવશે નહીં’, મકનજીએ ફરી ચાગલે અવાજે સિફારસ કરી. ‘હું અને દકુભાઈ તો એકબીજાની અરધી એંઠી બીડી પીનારા ભાઈબંધ. તમે એકલાં એકલાં ઈશ્વરિયે હાલ્યા જાશો તો વાંસે આ ભાઈબંધને ચેન નહીં પડે… ને આ ગરીબ મુનીમને તમારે ભેગો લઈ જાવો પડશે, દકુભાઈ’
‘તમારે તો ઓતમચંદ શેઠના રાજમાં બકડિયાં છે, બકડિયાં,’ દકુભાઈએ કહ્યું. ‘તમને ઈશ્વરિયે લઈ જાવાનું મારું ગજું નહીં, તમ જેવા મુનીમનો હાથી તો ઓતમચંદ શેઠ જ બાંધી શકે.’
‘ધારો તો તમેય બાંધી શકો.’ મકનજી બોલ્યો, ‘ધારો તો તમે ઓતમચંદનેય ઈશ્વરિયામાં વાણોતરું કરાવી શકો એમ છો.’
