"ઇસ્પિતાલે ઈ કોણ બે જણિયું આવ્યાની વાત હતી, હેં સુખા?" સુખલાલે આ પ્રશ્ન પૂછનારા ખુશાલભાઈની સામે શરમાતે મોંએ જોયું. "તારી વઉનીં?"
"મારા મોટાં સાસુ પણ ભેળાં હશે, એમ લાગે છે."
સુખલાલે એ જવાબ વાળતાં વાળતાં, એક રોમાંચ અનુભવ્યો. દુનિયાની એક છોકરીને જરીકે પ્રાપ્ત કર્યા સિવાય, એને સ્પર્શવા કે પૂરી જોવા પણ પામ્યા સિવાય, વાતોમાં પોતાની 'વહુ' તરીકે ઓળખાવી શકાય છે ને મનમાં માની શકાય છે; એ તો નપાવટમાં નપાવટ છોકરાનેય પૃથ્વીથી એક તસુ અધ્ધર ચાલવાની તાકાત દેનાર વાત છે.
"મંદવાડમાં ઊઠ્યો છો તયેં જ ઇ ને સાસુને પગે તો લાગી આવ! ઈ તને ગોતવા ક્યાં આવવાનાં હતા?" ખુશાલે વિનોદ કર્યો.
સુખલાલે નિરુત્તર રહેવું જ પસંદ કર્યું. સાસરિયામાં પોતાના હડધૂત થવાની વાત બેશક પૂરી જાણીતી હશે, છુપાવવાનો પ્રયત્ન કરવાનો નહોતો, પણ પોતાને મોંએથી પોતાની જ અપમાનકથા ન કહેવામાં જે એક સભ્યતા રહેલી છે તે સુખલાલમાં સ્વાભાવિક હતી. પોતાની પામરતાનું ગાન કોઈ પણ દિલસોજ સ્નેહીને અથવા દિલસોજીનો ડોળ કરનાર વિનોદલક્ષી માણસને સંભળાવીને થોડી સહાનુભૂતિની હૂંફ મેળવવાની સુખલાલની પ્રકૃતિ નહોતી. એ વારસો એનાં ગામડિયા માતા-પિતાના સ્વભાવનો હતો. એ મનોદશા શીખવી શીખાતી નથી, ઘડી ઘડાતી નથી.
"પ્રથમ તો સાંભળેલું,” ખુશાલભાઇએ વાત ચાલુ રાખી: "કે છોકરી તો છેલછકેલી હતી, બૂટ્મોજાં પહેરતી ને હાથમાં મઢમછતરી રાખી ફરતી. હમણે હમણે માણસ વાતું કરે છે કે છોકરી તો સારી નીવડી છે."
"આગાઉનીયે ખોટી વાતો..." એટલું જ બોલીને સુખલાલ અટકી ગયો. જેના પર પોતાનો હજુ કશો જ હક નહોતો તેના વતી પણ પોતે શા
