"જે પડે તે ભોગવવાને માટે?"
"પણ કોને માટે ?"
"મારા એકલીના માટે નહી."
"ત્યારે ?"
"અમારા સૌના માટે."
"તૈયારી ન હોત તો આટલો હઠીલો બનીને લાગ્યો શા માટે રહેત ?"
"બાપા તૈયાર છે ?"
"પૂછ્યું નથી."
"પાછા જશો ? બાપને તેડી આવશો ? કાલ સવાર પહેલાં આવી શકશો ?"
"સવારે શું છે ?"
"મારા મોટા બાપુ વિજયચંદ્રને લઈને આવે છે - પરણાવી દેવા આવે છે. મારા બાપુએ ને ભાભુએ આપણા વેવિશાળની ગાંઠ વાળી છે. બેઉ જણા ઘર ત્યાગીને આંહી આવ્યા છે - આપણા માટે. તમે ઝટ બાપુને તેડી લાવો."
સુશીલાના કંઠમાં ધ્રુજારી ઊઠી.
"મારા બાપુને ?"
"હા. હા, બાપુને !" સુશીલા ભાર દઈને બોલી.
"શા માટે ! હું પોતે જ જવાબદારી લઉં છું - પછી શું છે ?"
"ના, ના, હું તમારી એકલાની થઈને આવું નહીં. મને આવવાનું મન થાય છે, કેમ કે બાપુ છે, ભાંડુઓ છે, ઘર છે ને ઘરમાં વાછડી છે."
"બાપુ ન હોત તો ?"
"તો મારું મન કદાચ પાછું પડી જાત."
"બાપુ થોડા ના પાડવાના છે ?"
"મને રક્ષણ દેવાની ના તો નહીં પાડે. પણ એ મને ઘરમાં લેશે કે તરત મારા મોટા બાપુજી આપણા સૌ ઉપર તૂટી પડવાના. એની
