દાક્તર: છોકરાંઓ, અલ્યાં ભાગ્યાં, કે દવાબવા પીવી છે ?”
માસ્તર : “રતુડા, જીવલી ! આટલી વધી ગડબડ ! બંધ કરો, બંધ કરો.”
મોન્ટીસોરી શિક્ષક : “પેલી જગ્યાએ રમશો કે ? અહીં હું જરા કામ કરું છું.”
કિન્ડરગાર્ટન શિક્ષક : “અલ્યાંઓ ! પણે પણે; ઓ પેલી જગા. કેવી સરસ ? બહુ સરસ ! ત્યાં જાઓ, કેવું મજાનું છે ?”
મુલાયમ પિતા : “અરે ભાઈઓ, ગડબડ કરોમાં ને ! મને અડચણ પડે છે.”
યુક્તિબાજ પિતા : “ચંદુ, કંચન કેવાં ડાહ્યાં છોકરાં છે ! અહીં ન રમીએ હં; અહીં હું કામ કરું છું. પણે જાઓ બેટા !”
થાકેલો પિતા : “ઉહ્ ! આ બાળકો તો બહુ કંટાળો આપે છે ! એ, જરા જાઓને ? પેલી બાજુ રમોને ?”
ચિડાયેલો પિતા : “કેમ પેલી બાજુ જાઓ છો કે ? જાઓ છો કે નહિ ? નહિ જાઓ તો...”
કુંભાર : “એલા ગધેડાઓ, ભાગો છો કે ? આ ઊભો થયોને, તો ડફણાવીશ હો કે ?
લુહાર : “ભાગો છો કે નહિ ? નહિંતર આ કોયલો છૂટો માર્યો સમજો.”
હજામ : “માળા, આ છોકરા જોને ફાટ્યા છે ? પણે મૂંડાવો, પણે. બે ઘડી બેસવા તો દ્યો. !”
