“પણ આ તીખું ભાવે નહિ એનું શું ?”
“એટલું તીખું ક્યાં છે ?”
“લે, ચાખી જો જરા કેવું તીખું છે.”
“ઊઠ ઊભો થા ! હો સામું બોલવા શીખ્યો છે ! આવાં રૂપાળાં દાળભાત દસ વાગ્યામાં તૈયાર કરી આપીએ છીએ, ત્યારે ભાઈને ભાવતું નથી ! કો'ક બીજી મા હોત તો ખબર પડત !”
“હું તો એમ કહું છું કે આ જરા તીખું લાગે છે ને આ કારેલાનું શાક નથી ભાવતું.”
“આ કોઈને તીખું નથી લાગતું ને તને તીખું લાગે છે ? કારેલાં ય ખાવાં પડે; રાંધ્યું હોય તે કાંઈ નાખી દેવાય ?”
મોહન બિચારો ધીમેધીમે શાક ને રોટલી ખાય છે. તીખી દાળમાં જરા જરા હાથ બોળે છે. બા ચિડાય છે ને કહે છે: “દસ વરસનો ઢાંઢો થયો તો યે દાળ ખાતાં આવડે છે ? ખાશે તો કાં તો આંગળી નહો બોળે ને કાંતો રગેડા ઉતારશે ! સવિતાબેન, આ જુઓ તો ખરાં ! કહે છે કે આ ખાવાનું નથી ભાવતું. ત્યારે મારે નિતનવા મેવા ક્યાંથી લાવવા ?”
“હશે બેન , છોકરું છે. ખાતી વખત શું કામ રોવરાવો છો?”
“એ તો એને હેવા પડ્યા છે ! રોજ કહેશે નથી ભાવતું. શું માણસ સોનું કાપીને ખાતાં હશે?”
“માશી ! તમે ચાખો જોઈએ; એ દાળ તીખી છે કે નહિ ?”
