“ના બા, મારો છોટુ ખોટું ન બોલે. એ જેવું હોય એવું કહી દે એવો છે.”
×××
“રાયચંદભાઈ ! જરા છોટુને નજરવગો રાખજો. કાલે ઓલ્યા પાડોશીના કોળીના છોકરા સાથે ભૂંડું બોલતો હતો ને કાદવ ચૂંથતો હતો.”
“રઘુભાઈ, આ તમે શું બોલ્યા ? છોટુ કોળીના કાના સાથે રમતો જ નથી. ને એવી ટેવ તો એને છે જ નહિ. છોટુ ભૂંડું બોલે જ નહિ ને !”
આ મા અને બાપ છોટુ તરફ એટલાં પક્ષપાતી છે કે છોટુમાં દોષ હોવાનું વિચારી જ શકતાં નથી; છોટુમાં તેઓ આંધળાં છે. પણ ખરી વાત એ છે કે મેં મારી સગી આંખે એને ઉપરનું બધું કરતાં ભાળ્યો છે. એનાં માબાપ નથી ઓળખતાં પણ હું એને ઓળખું છું. મારો વિચાર છે કે એનાં માબાપને છોટુ વિષે સમજાવીને કહું. જો માને તો ઠીક છે, નહિતર છોટુ જાણે ને એનાં માબાપ જાણે. એટલું ખરું કે એમાં છોટુનું તો બગડશે જ.
ટીકા અને કદર
“એ છોકરાં ! આ વાળ તો સરખા રાખ ? વાઘરા જેવો લાગે છે.”
“સુશીલા ! અત્યારમાં આ કાં આદર્યું ? મૂક કોરે. બીજો ધંધો છે કે ?”
