આપણી કવિતાસમૃહિ—૨૦ ઉતરવાં બહુ વ્હેલ સદા હશે, ઉત્તરા અહિંથી પગ ના એક ગગનચુષ્મિત આ ગિરનાર કાં ? –ારે હું ફરને સ ભેગાં ? 86 ૧૧ ગવદ્ધનરામ માધવરામ ત્રિપાઠી વૃષ્ટિ પછી કુદરતનું સૌ ધ્ય જો ! જો ! જો ! આ ત્રુટી પડશે! શા મેઘ જેથી, નભકટિપરથી પ્રસારિ લીમા ધારાફરને ધરતીને ઝટ બાઝી પડવા મહ જૂન વચમાં આવી સુ સુ સુ સુ કરને અટ્ટ જીતી ગભરાવી લઇ લેઇ ખાથ યારાને શો આ દાડે હા હા હા હા કરિને હવે ઉચ્ચ સ્વથી ! અરે મુકી આ પાછે દેઈ તેને ચાહ્યા અવર દિશામાં ચારિત્ર્ય, ને સન્તુ ઝાપટું પડી ગયું. તે રુમઝુમ રુમઝુમ રુમઝુમ રજૂ થાકિ હાંફત હળવે હળને પાછું પડિ એ જાય ભૂમિભણિ જિવતા રહેજે જિવતા રહેજે અગણિત વર્ષા વિષે તું રસધર ! સ્નેહગર્ભ તૂ: હારી પેકે, જો ને, આજે જીવન સર્વ છે; અભી દૃષ્ટિ તે ઉપર કરી દૂ રાય ! રાચ રતિ સજિ રે ? વિશ્વમાં રત ઘણી હજ રે ! પડી રહ્યો એ મેઘ એટલે શાં ખેચરન ટોળેટોળાં સ્વતંત્ર થાતાં સ્વ-સુખ કેરા ૫
