૨૧ ફ º આપણી કવિતાસમૃ—િiº એક વિષે ફરિ લેલથી કાલાહલ કરતાં આવે પાછાં ! હર્ષપ્રસન્ત નીને આવે, એખિજાને એટીવાળે, ઉડે ઉપર ને નીચે પાછાં ! ચક્રગત્તિ કરિ રાસ રસ, તિ ગાઇ અને હર આણિ મુખ્ય વૃન્દાવન આજે વિષ્ણુપદમાં શું આ પાછું ! અહે, હશે પણ જે તે અધિક જ કૌતુકર્ષ થાય શું પેલું ? સ્નેહ વિષ્ણુરૂપ-કૃષ્ણમુકુંદ્ર-શિકલાપ કરી કમાન સુન્દર્ ! આછી આછી દિવસદી સમ પ્રથમ ભાસતી ! વા જ પ્રકાશ વધ્યા ળિ રંગ ! વિલાસિ અન્યા રતિમૂઢ કરકર સૂર્ય તણા જલદાદરમાં પ્રસરી નવ રૂપ ગ્રહે અતિસુન્દર નામ કહે જગ ‘અખુદચાપ’, હેને પણ લાગતિ સ્નેહકમાન વિંટી સઉ ભૂમિ અને નભને લઇ લેતિ સ્વગેાળવિષે જચિની. મત, જો ! મન, જે ! રતિ રંગ કરે ઇતરેતર હું બહુ આજ સહેઃ નિલ, લાલ, પિળા, વળિ ચાર ખિજા, રસિ એકબિજા તણિ સાથ રહ્યાઃ કરઅશ્વ ઉપર રવિ એસિ ફરે સુખ સપ્ત ધરે હય, તે જ ! હું તે સૂ, જો ! સુન, બે ! ફાર જો ! કાર જો ! પણ એ ભળિ ગે નિજ સૂલ વિષે રતિ ગાઢ ધરી:-પ્રભુનેહતણી અકળીત શિલા ન તે પખી, નિખી પરખી લિધે ! લીધ રતિ જિ રે ! વિશ્વમાં રતિ ઘણી હિજ રે ! ૧૬.
