આપણી કવિતાસમૃદ્િ -૨૨
૧૨ ત્રિભ્રુવન પ્રેમર્શકર-- ર્સત્ર્િ
અસ્ખર્ ગજે"રે અરખર્ ગજેષે સ્નેહ સૃષ્ટિની યાહા: વીજ ચસડકે રે વીજ ચસકેઃ સોહા સેહુલાની માંહ્ય: વીજ૦ ટેક, ...,
રસથી વ્યોસુભરપ્ય, સીઠો શેહ્લે છવાય, અભ્ર અભ્ર અંગ રગ નસે આનન્દ અર્ભગ, દિગ દિંગન્ત અધા ય શાન્ત પ્રસક્સ દેખાય,
અંગ મ્હારાં રે અંગ "હારા ઝુકે પ્રસન્નતા સાહ્યાઃ વીજ#૦ ઉભી જેડજેડ એહ, લાગી રમવાની લેહ, ન ગુદડો ફરે કે આળ, ચૂસતી ડંદંડ ગાલ, ડેઇં હસી તાળી દેતી, ર્ડંઇ કષર્ગુજ ડ્હેતીઃ
એની ગુંજે રે એની ઝુજે ઉરે સસતી રેડાચઃ વીજ૦ અવિચ્છિલ્ આ ર રાસ, જાસે અભ્રનો વિલાસ, કૃષ્ણ સૂરતી શી એક વાજે સોશરલી આઉલેડ, આસપાસ અભ્રનાર થસ્ભી નતી ત્રજખ્ાલઃ
ઉર થશ્લે રે ઊર થસ્લે કૃષ્ણ સોરલીતી સ્હાંચઃ વીજ૦ શસ્લે ઉદાધતુ' અંગ, થગ્લે સરિતા તરંગ, ઝાડપાતકેલરોગ થસ્લે ઉવી” એગ અંગ, જડ ચેતનતરોક્ષ દરો ભ્વસી જાતી દીશર
ઉર થગ્ભે રે ઊર થશ્ભે, હવે ધૂત તા સસાચઃ વીજ૦ સેઘ આપલે ગરજત્ત, ધોાષ અવની ઝીલત્ત, જૂ અનિ હલહરી અતત્ત અતન્તેદદાપ્ ઝીલત્ત, ઊઠે ગજ ઝાડપાન સરિત્સરવર ચાગાનઃ
ઉર્ ગજે* રે ઊર ગજે% ઊડે આતન્ટની સાંહ્ય,,ઃ વી«/૨
આભે વાદળાં રસત્ત, ફેકા નૃત્ય ભૂ કરન્ત, સિત્ધુ સોજ હારોહાર ડરે તૃત્ય બેશુમાર;
ફરો સૂ
