જ્યોતીન્દ્રને સલામ કરી અને અંદર ખાનગી ઓરડામાં એની રાહ જોવાય છે એમ જણાવ્યું.
'ત્યારે અંદર ખબર આપો કે હું આવ્યો છું.' જયોતીન્દ્રે કહ્યું.
‘જરૂર નથી, આપ જઈ શકો છો.’ સાર્જન્ટે કહ્યું. જ્યોતીન્દ્રની સાથે હું પણ અંદર જવા લાગ્યો, એટલે વિવેકથી સાર્જન્ટે મને કહ્યું :
'આપ અહીં બેસો.'
મારાથી જ્યોતીન્દ્રનો સાથ છોડાય એમ નહોતું. એકલો પડવાથી પાછો હું વિચારે ચઢી જઈશ. એ ડર હતો. મેં જ્યોતીન્દ્રની સામે જોયું. તેણે સાર્જન્ટને કહ્યું :
‘એમને અંદર આવવા દેવામાં હરકત નથી; મારી સાથે જ છે.' સાર્જન્ટે જ્યોતીન્દ્રનું કહ્યું માન્યું અને મને સાથે જવા દીધો.
‘જ્યોતિ ! આ તો જાણે તારું ઘર હોય એમ લાગે છે. તારે પોલીસ કમિશનરનું આટલું બધું ઓળખાણ છે ?’ મેં પૂછ્યું.
‘તું જોયા કર.’ એટલો જ એણે જવાબ આપ્યો.
કમિશનરના ઓરડાનું બારણું બંધ હતું. જ્યોતીન્દ્રે બારણા ઉપર ટકોરો માર્યો.
એક યુરોપિયનનો ભારે ઘૂંટાયેલો અવાજ સંભળાયો :
‘અંદર આવો.'
બારણું ખોલી અમે અંદર ગયા. ત્રણેક હિંદી અમલદારો અને બે યુરોપિયનો એક મોટા મેજની આજુબાજુ વીંટળાઈને બેઠા હતા. કમિશનરે હાથ મેળવ્યો. મારા સામે બધા જોઈ રહ્યા હતા.
‘આ ગૃહસ્થ કોણ છે ?’ કમિશનરે મને ઉદ્દેશીને પૂછ્યું.
'તમારા શકદારમાંનો એક.' જરા સ્મિત કરી જ્યોતીન્દ્રે કહ્યું.
‘શકદાર ! અહીં કેમ ?'
‘મારી દેખરેખ નીચે છે.' જ્યોતીન્દ્રે કહ્યું.
હું શકદાર ! અને તે જ્યોતીન્દ્રની અટકમાં ! હું આાભો બની ગયો. મને સમજ પડી નહિ, મને અહીંથી પકડશે કે શું ? મારા ઉપર શાનો શક ? શું ખૂનનો આરોપ મારા ઉપર ઊતરે છે ?
