૧૩૫ સહેલાથી જોઇ શકાતી નહાતી, ધુમકે પવન સીધે તેમનાં મોં પર અથડાતા હતા. વાસીલીએ આંખા મિચકારી, માથુ નીચુ નમાવ્યું, અને જી- લીએ જોવાના પ્રયત્ન કર્યો, પશુ મુખ્યત્વે તે એણે ધાડાના સામ પર જ ભરામે રાખી તેને જવુ હાય ત્યાં જવા દીધા. અને ઘેટું પણ ખરેખર રસ્તો ન ચૂકાં તેના વાંધાંક પ્રમાણે કયારેક જમણી આ તો ક્યારેક ડાબી બાજુ કુટાતા ગયા, ને પગ નીચે રસ્તા બરાબર છે કે નહિ તે જોતા ગયા. એટલે, ખરક વધારે જામ્યા હતા ને પવન વધારે જોરથી ફૂંકાતા હતા છતાં, એમને કયારેક રસ્તાની ડાબી બાજુ તા કયારેક જમણી બાજુ ચાંભલીઓ દેખાયાં કરતી હતી. આમ દસેક મિનિટ ચાલ્યું હશે ત્યાં એકાએક, વનથી ધસડાત અરફના તીરછા પડદાની આરપાર કઈક કાળુ કાળું દેખાયું તે ધાડાની આગળ આગળ ખસતુ હતુ. e ... આગળ એક બીજી ગાડી જતી હતી, ને તેમાં પણ મુસા એઠેલા હતા. મુખારટીએ એમને પકડી પાડ્યા, તે આગલી ગાડીના પાલા ભાગ પર પાતાને પગ ઢોકળ્યો. જા જા, એ ભાઇ.....આગળ નીકળી જા !” પેલા ગાડીમાંથી અવાજો આવ્યા. ' વાસીલીએ આગળ નીકળી જવા ધાડાને સહેજ ક્ટાગ્યેા. પેલી જી ગાડીમાં ત્રણ પુરુષો ને એક સ્ત્રી બેઠાં હતાં. ક્યાંક પરવની ઉજાણીમાં જતે આવતાં હશે. એક ખેડૂત લાંબી સેટીએમના નાના ઘેડાની પીઠ પર ફટકારતા હતા. ખીજા એ જષ્ણુ આગળ એડેલા તે હાથ હલાવતા ને કઈક ખરાડા પાડતા હતા. કરીએ શરી, માટે માથે જે ધાબળા ગોટપાટ માઢી લીધેલા હતેા તેના પર બરફ છવાઇ મે। હતા. તે ગાડીના પાછલા ભાગમાં મેડી મેડી ઊ ધ્રુતી હતી ને હૈલા ખાતી હતી. કૈણુ છે તમે?’ વાસીલીએ ધાંટે! પાડીને પૂછ્યુ
