ઉપલા મેટા ડગલો પહેરી તેણે ઊંડા નિસાસા નાખ્યા, ઘરનાં માણસાનો આભાર માન્યા, સલામ કરીને વિદાય લીધી, અને હૂંફાળા ને અજવાળાવાળા મેદરડામાંથી ડીગાર અધારી ચાલીમાં ગયા. ત્યાં પવન સુસવાટા મારતા હતા, તે ખખડાટ કરતા બારણાની ફાટામાં થઈને બરફની કો અંદર આવતી હતી. ચાલીમાંથી નીકીટા વાડામાં આવ્યું. ' પેન્નુષ્કા ઘેટાના ચામડાને પગલે પહેરીને વાડાની વચ્ચોવચ એની ઘાડી પાસે ઊભા ઊભા પોલસનની બાળપોથીમાંની કેટલીક લીટી લલકારતા હતા. નીકીટાએ ધેડાને લગામ ચડાવતાં ચડાવતાં સંમતિ દર્શાવવા હૈ!” હલાવ્યું. વાસીલી જવા નીકળ્યેા એટલે ડાસા હાથમાં કાનસ લઇને દાવા અતાવવા આવ્યા, પણ ફાનસ એકદમ હાલવાઇ ગયું. વાડામાં પણ એમ દેખાતું હતું કે તેકાનનું જોર વધ્યું છે. આનુ નામ તે હવા ” વાસીલીએ વિચાર કર્યાં. કદાચ અમે પેલે ગામ પહેાંચવા જ નહીં પામીએ. પણ હવે કંઈ છૂટકા નથી. તા વેપાર! વળી તુવે અમે તૈયાર થયા. ડાસાના ધાડા પર સામાન પણ નખાયા. ભગવાન મદદ કરશે તા પહેાંચી જવારો!' ડાસાને પણ થયું કે શેઠ આવામાં ન જાય તે સારું. પણ અણે શેઠને સમજાવી જોયા હતા, ને એમણે માન્ય નહેાતું. તેણે વિચાર કર્યાં; હવે ફરી કહેવામાં માલ નથી. કદાચ મારા ને લીધે મને ડર લાગતા હાય. એ લેક હેમખેમ પહેાંચી જશે, ને અમે વખતસર સૂવા પામીશું. બૈરાંને ધાંધલ નહી કરવી પડે. પેટ્રુસ્કાના મનમાં ભે! નહેાતા. તે રસ્તાથી ને આખા જિલ્લાથી પૂરેપૂરા વાકેફ હતા; ને એની કવિતાની લીટીએના વન સાથે છતારના દેખાવ એવા આમેહુબ મળ આવતા હતા કે એ તા ઉત્સાહમાં હતા. નીકીટાને જવાની જરાયે મરજી નહાતી, પણ પોતાની મરજી પ્રમાણે ન ચાલવાની નેબીજાની ચાકરી કરવાની ટેવ
