૧૩૪ ખાસે છંટકાવ થયા ને બરક ડગલાના કાલમાં પૈસી ગયેા. આ તે કશું કહેવાય ! બરફ અને ખાઇને જાણે ઠપકા આપતા હાય એમ નીકીટા ખેલ્યું. કાલર્ નીચેથી ખરફ એણે ખખેરી કાઢ્યો. નીકીટા ! એ નીકીટા !’ ઉપરથી વાસીલીએ રાડ પાડી. પણુ નીકીટાએ જવા દીધા નહીં. એનું ધ્યાન તા ખરક બખેરી કાઢવામાં ને પાળ પરથી ગબડી પડતી વેળા હાથમાંથી પડી ગયેલા ચામુક શોધી કાઢવામાં હતું. ચાબૂક જડ્યો એટલે જે પાળ પર્યા તે ગબડી પડ્યો હતો તેની ઉપર સીધેા ચડી જવાના પ્રયત્ન તેણે કર્યાં. પણ તે કરી ગબડવા લાગ્યા, ને તેથી ઉપર જવાના રસ્તા શેાધવા તેને કરી ખાને તળયે જવું પડ્યું. સાતેક વાર આધે તે ચાપગા પ્રાણીની જેમ હાથપગ ટેકવીને મહામુસીબતે ઉપર ચડી શકયો ને ત્યાંથી, ખાઈને કિનારે કિનારે ચાલીને, ઘેડા મૂળ જ્યાં ઊભા હતા ત્યાં પહેોંચ્યા. પણ ત્યાં ધાડા કે ગાડી કશું ન મળે. સામે મેએ પવનની દિશામાં ચાલ્યા ત્યાં વાસીલીની બૂમે તે ધાડાના હણહણાટ તેને ખાલાવતાં સંભળાયાં. આવ્યા ! આવ્યા! શાના ટકટક કર્યાં કરે છે?” તે ગગણ્યા. છેક ગાડી પાસે આવ્યો ત્યારે જ તે ધોડાને એળખી શકયો. વાસીલી એની પાસે ઊભેલા તે પહાડ જેવા લાગતા હતા. ‘અલ્યા, ત્યાં અલેપ થઇ ગયા હતા તુ? ભલે શ્રીશિકા તા શ્રીશિકા, પણ આપણે પાછા જવુ જોઇએ,’ વાસીલી નીકીટાને વઢવા લાગ્યા. મને તેા પાછા જવાનું બહુ ગમે, વાસીલી રોડ, પણ કચે રસ્તે જવું આપણે? અહીં તે એવી ખાઇ છે કે એમાં પડ્યા પછી મહાર નીકળવાની વાત જ ન કર્લી. હું પાતે ત્યાં અવે સજ્જડ ચોંટી ગયા હતા કે બહાર નીકળતાં નાકમાં દમ આવી ગયે.’ ત્યારે શું કરીશું’? અહીં તે ન જ રહી શકાય ! કાંક ત જવુ' જ જોઈએ!?
