પડઘા પડે એવી રીતે વણાટ કર્યા હતા. હા તારીની, સાવ એવક ! કેવા ડરાવી માર્યાં મતે, કમજાત !' વાસીલી મનમાં એલી ઊઠ્યો. પણ ભયનું કારણ ળાયું તેાયે તે ભ્રયને દૂર કરી શકયો નહી. મારે જરા સ્વસ્થ થવું જોઈએ ને પૂરા વિચાર કરી લેવા ર્જાઇએ,” તે મનમાં ને મનમાં કહેવા લાગ્યુ.. છતાં તેનાથી યે ભી શકાયું નહીં, ને તેણે ઘોડાને હાંકયે રાખ્યા. તેમ કરતાં તેને એ કામ ન રહી ક તે પવનની સામે જવાને બદલે પવન જે તરફ વાતા હતા તે તરફ જ જઇ રહ્યો છે, તે પદ્મન પીઠે પાછળથી આષવા લાગ્યો છે. તેનુ શરીર, તે ખાસ કરીને પગ વચ્ચેના જે ભાગ ડલ્લી ને અડતા હતા તે ડગલાથી ઢંકાતો નહાતા તે ભાગ ટાઢથી કાવા લાગ્યા ને ઘોડા ધીરે ચાલે ત્યારે વિશેષ ળતા. તેના હાથપગ ધજવા લાગ્યા, તે શ્વાસોચ્છ્વાસ જોરથી ચાલવા લાગ્યા. બરફના આ ભયાનક રણમાં મેાત આવીને મને ઉપાડી જાય છે, તે ઍની ચૂડમાંથી છૂટ્યાને કાઇ ઉપાય રહ્યો નથી, એમ એને લાગવા માંડયું. અચાનક ધડે હેકર ખાઇને પડ્યો, બરફની ખાઇમાં વહેતા વહેળામાં ડૂબવા લાગ્યા, ને પડખાભેપર આડા પડી ગયા. વાસીલી કૂદીને ઊતરી પડ્યો. જે તંગ પર એણે પગ ટેકવેલા હતા તેને એણે કૂદવા જતાં એક બાજુ ખેચી પાડ્યો, અને એ તંગ જે ફલ્લીને વી ઢાળેલા હતા તે ડલ્લી પકડી રાખી, તે કૂદીને ઊતરી પચો કે તરત બ્રેડેડ મહેનત કરીને ઊભા થઇ ગયા, આગળ વાચા, એક ને બે એમ ફૂદકા માર્યાં, કરી હણ્યા, અને ગાડી ને ડન્ની પોતાની પાછળ ખે’ચી અલેપ થઇ ગયા. વાસીલીને ખાઇમાં એકલા સૂકતા ગયા. વાસીશી ઘેાડાની પૂરું આગળ વધવા ગયેા તે ખરા; બરફ એટલે ઊંડા જામેલા હતા તે એના ડગલા એટલા વજનદાર હતા કે ડમલે ડગલે તેના પગ ઢીચણુ સુધી બરફમાં ખૂંપતા ગયા. વીસેક ડગલાં ભર્યાં પછી તે હાંજ઼ીને અટકી ગયા. જંગલ, અળદ,
