૩૧ કરતાં આવ્યું. કામા અડધાં માં એટલામાં તા. એની આશા પુણ અધિક ગાભા થ એમ એને લાગ્યું. ઘર આખું જ્યારે ગોવા જશે ત્યારે કર્યુ કલામય ને સુશોભિત દેખાશે, ને એમાં રુચિભંગ થાય એવું કશું નહીં હોય, એ વિચારથી તેનું મન નાચી ઊહ્યુ’. ઊંધતી વખતે તે મન આગળ ચિતાર ખડા કરતા ક દીવાનખાનું કવું દેખારો. દીવાનખાનુ અધૂરું ગાવાયું હતું; તેના તરફ તે નજર નાખને ત્યારે, તાપવાની સગડી, પડદા, છાજલીઓ- વાળા ઘેાડા, આમતેમ મૃલા નાની નાની ખુરસી, ભાતે મુશ્કેલી નાની મોટી રકાબી ને તાસકા, ને કાંસાની કલાનિએ એ બધુ સહુ સહુને કાણે જાણે ગાવાઇ ગયું છે એવું ચિત્ર તેની કલ્પના સમક્ષ આવીને ઊભું રહેતું. તેની સ્ત્રી અને દીકરી, જેમની અભિરુચિ આ વયમાં તેની પોતાની અભિરુચિનેડે મળતી આવતી હતી. તેઓ આ બધુ ને કેવાં છક થઇ જ, એ વિચારથી તેને ગલગલિયાં થયાં. તે ખરેખર આટલા બધાની અપેક્ષા તો નહીં જ રાખતાં હાય. કેટલીક જૂની લાકૃતિ શાષી કાદી સાંધે મૃત્યુ ખરીદવામાં તેને સફળતા મળી હતી; ને એ વસ્તુઓને લીધે જાણે કાઇ અમીર ઉમરાવનુ ધર ન ડ્રાય એવા દેખાવ થઇ ગયા હતા. પણ તે જે કાગળો લખતા તેમાં જાણીબૂજીને દરેક ચીજ વિષે થ થાડુ, લખવું ઘટે તેના કરતાં કંઇક આધું જ, લખતા જેથી મા- દીકરી અહીં આવે ત્યારે તેમને અણધાર્યાં આનન્દ થાય. આ બધામાં અનુ મન એવુ… પરોવાઇ ગયું કે, તેને સરકારી કામ ગમતુ છતાં, નવી ફજેમાં તેને ધાર્યા કરતાં ઓછે રસ પડ્યો. કયારેક અદાલતનુ કામ ચાલતું હૈય ત્યારે પણ ચાડીક ક્ષણે એનુ” ધ્યાન બીજે ચાલ્યું જતું; તે પદ્દાને માટે સીધા કોર્નીસ રાખવા કે વાંકા એના વિચાર। જ મનમાં ચાલવા માંડતા. એમાં એને એટલા બધા રસ આવતો કે કેટલીકવાર તેાતે જ કામ કરવા મડી પડને, તે કીચર નવેસર ગોઠવતો કે પડદા નવેસર ટિંગાડતો. એકવાર પડદા
