છાતી ઠેકી જોઇ ને કાને નળી મૂક અવાજ સાંભળી જોયા; અને મોઢુ ભારેખમ કર્યું. એમાં ગતિ આશય એમ કહેવાના હતા કે તમે જો ખિયતની વાત અમારા હાથમાં સોંપી દેને, તે! અમે ખેડા. પાર ઉતારી આપીશું એ ક્રમ કરાય એની અમને પાર્ટી ખબર છે, ને અમને લવલેશ શકા નથી. સહુનું કામ સરખી રીતે જ પાર ઉતારવાનું હાય છે.’ જેવુ તન્ત્ર અદાલતમાં હતું તેવુ* જ અહી' પણ હતું. ઇવાન પાતે આરેપી સામે જોતાં જેવી મુખમુદ્રા ધારણ કરતા તેવી જ મુખમુદ્રા ડાકટરે એની સામે જોતાં ધારણ કરી. ડાકટરે કહ્યું': અમુક અમુક લક્ષણ બતાવે છે કે તમારા શરીર- માં અમુક વ્યાધિ છે. પણ અમુક ડાકટર તપાસ કરીને આ અનુ- માનને 2ા ન આપે, તે અમુક વ્યાધિ છે એવુ’ નિદાન કરવુ પડે. હું આમ આમ માની લઉં તા......વગેરે.’ વાનને મન તા એક જ પ્રશ્ન મહત્ત્વને હતાઃ ભારેશ વ્યાધિ ગંભીર છે કે નહી ?” પણ એ અટિત પ્રશ્ન તરફ ડાકટરે ધ્યાન આપ્યું નહીં. એની દૃષ્ટિએ એને આ પ્રશ્નને વિચાર કરવાને નહેાતા. એને તે નિણૅય એ કરવાના હતા કે આ ક્રૂસમાં મૂત્રાશય તરે છે, કે જૂની શરદી છે, કે ઍપેડી- સાઇટીસ છે. એ ઇવાનના જીવનમરણુતા સવાલ નહેાતા, પણ તરતા મૂત્રાશય કે ઍપે ડીસાઇટીસ વચ્ચે નિર્ણય કરવાનો સવાલ હતા. અને ડાકટરે એ સવાલના ચુકાદ ઍપ' ડીસાઇટીસની તરફેણુમાં આપ્યા, એમાં એણે અસાધારણ કુશળતા વાપરી એમ વાનને લાગ્યું. ડાકટરે માત્ર એટલું કહી રાખ્યું કે પેશાબ તપાસતાં કઇ બીજા ચિહને દેખાશે તે। આ વિષયને ફરી વિચાર કરવા પડશે. ધ્યાને પાતે આરાપીએ જોડે કામ લેવામાં હજારાવાર કુશળતાપૂર્વક આ જ વસ્તુ કરી હતી. ડાકટરે આખી વાતને સારી એટલી જ છટાદાર વાણીમાં સંભળાવ્યા; ને આરોપીની સામે ચશ્માંની ઉપર થઇને, જાણે પેાતાના વિજય થયો Ôાય એવી રીતે ને કંઇક આનંદભેર આરપીજ રામે નજર નાખી. ડાકટરના ઉપસહાર પરથી ઇવાને એટલે
