ઊંડે. પછી પાછે નિરાશાતા સાગર ધવે. દરદ તે નિરંતર થયાં જ કરતુ હાય. તે એકલેા પડે ત્યારે કાકને ખેલાવવાની ભયકર ને દુ:ખદ પૃચ્છા અને થઈ આવતી. પણ એને અગાઉથી જ ખબર હતી કે બીજું કાઇ હાજર હશે. તે સ્થિતિ એથીયે ભૂરી થશે. માયાને ખો એક ઝબેભાન થ જવા માટે. ડાકટરને કહીશ કે બીજી : ધ દવાના વિચાર કરી જુએ. આ રીતે ચલાવ્યાં કરવું તો અશકય છે, સાવ અશકય છે.’ એ રીતે એક કલાક, ને પછી બાળે લાક પસાર થઈ ગયા.. પણ હવે આરણાની ઘંટડી વાગે છે. ડાકટર તો નહીં હોય ? હા, એજ છે. ડાકટર તાજો, મિલનસાર, જાડા ને હસમુખા છે. તેના ચહેરાના દેખાવ જાણે કહે છે : ‘જી, તમારા મનમાં શી વાતને ડર પેસી ગયા છે, પણુ અને તે તાબડતોબ પ્લાજ કરીશું ! ' ડાકટર જાણે છે કે અહીં આવુ માદું રાખવું અથાને , પણ. મેોઢા પર એવા ભાવ રાખીને તે અંદર આવ્યા; હવે એમાં ફેરફાર ક્રમ કરાય ? ડાકટર ઝપાટાબંધ પોતાના હાથ ઘસ છે, ને દરદીને ધારણ આપતા જાય છે. ———૨ ! કેવી ટાઢે છે! હિંમ પણ કેવુ સખત પડ્યું. છે ! જરા ટાઢ ઉડાડી લઉં ! ' આ કહેતાં તેના માં પર એવા ભાવ હાય છે, જાણે એ ટાઢ ઉડાડી લે એટલી જ વાર છે, ને પછી એ અધું ઊંક કરી દેશે. કહેા હવે, તબિયત કેમ છે?’ વાનને થાય છે ડાકટરને કહેવું તે એમ છે કે કહા, આપણે. વધા ક્રમ છે?’ પણુ અને લાગે છે કે આવુ' તે ન માલાય, એટલે તે કહે છે: ક્રમ, રાત કવી ગ?’ ખ્વાન તેની સામે એવી રીતે જુએ છે જાણે એને પૂછતા હોય હું તમને જ ખેલતાં દી શરમ નથી આવતી ?’ પણ ડાકટર એ.
