મારી જા . સવાલ સમજવા માગતા નથી; એટલે ઈવાન કહે છે: રાજના જેવી જ ભયંકર. દરદ જરાયે મારા કડા મૃતુ નથી ને શમતુ નથી. માત્ર કંઇક... હા, હા, તમે દર્દીઓ તેમેશાં એમ જ કાંકરા છે... જુઓ, વું મને લાગે છે મારી ટાઢ ઊડી ગઇ. પ્રાકાવિયા બહુ કાળજી લેનારાં છે, છતાં એમને પણ મારા શરીરની ગરમી એછી ન લાગી. લે, હવે હું સાહેબ કહી શકે એમ છુ.” કહી ડાકટર દરદીને હાથ દખાવે છે. પછી, અત્યારસુધીના વિદ છેાડી, બહુ જ ભારેખમ મેટું કરી, તે દરદીને તપાસવા માંડે છે. તેની નાડના ધબકારા ગણે છે. તેના શરીરની ગરમી માપે છે. પછી છાતી ઠોકી જુએ છે, ને છાતી પર નળી સૂક છે. વાનને પાકા ને ચાકસ ખબર છે કે આ બધું નિરર્થક છે, નરીછેતરપિંડી છે. પણ ડાકટર દીચણુ પર પડી દરદીના શરીર ઉપર વાંકા વળે છે; પહેલાં ઉપલા ભાગ પર્ ને પછી નીચલા ભાગ પર કાન ધરે છે; ને માઢા પર અમુક વિશેષ અર્થવાળા ભાવ લાવી દર્દીના શરીર પર અનેક જાતની કસરત કરતા હોય એમ વાંકાચૂકા વળે છે. ઇવાન એ બધું સાંખી રહે છે, અદાલતમાં તે વકીલાનાં ભાષણ એવી જ રીતે સાંખી લેતે; જો તો બધા જૂઠ્ઠું બેલે છે, તે શા માટે જૂઠ્ઠું ખેલે છે, એની એને પાકી ખબર હતી. ડાકટર સોફા પર વાંકા વળી દરદીની છાતી ઠેકતે હાય છે એટલામાં મારા આગળ પ્રાકાવિયાના રેશમી પેશાકને ફફડાટ થાય છે, તે ડાકટર માવ્યાની ખબર એને ન આપવા માટે તે પીટરને પા આપતી સંભળાય છે. તે અંદર આવે છે, પતિને ચૂમી લે છે, ને એકદમ એમ પુરવાર કરવા જાય છે કે હું તે કયારની તૈયાર થઇને ખેડી હતી. પણ મને ખબર ન પડી ઍટલે જ ડાકટર આવ્યા તે વખતે અહી
