કમા૦- સુનોતોસહી મેરી બાત. ઓ ગૂજરાતી બડા ચોર હૈં. તુમકું એ કમજાત ફિરેબ દેકર ફુસલાતા હૈં, એ લડકી તો મુંગી હૈં.
નથ્થુ૦- હૈં !!
હજામ-- અરેરે ! કહી દીધું કે!
કમા૦- મ્હેં ઓ કમબખત કાફર કે મકાન પર ગયા થા, ઓ વખત ઈસકી સાથ ગાડીવાળા આયાથા ઈને અમકું કહ્યા, કે ઓ લડકી બોલ નહિ સકતી હૈ. મ્હેંને તઝવીઝ બોત કી આખર માલુમ પડા કે ઓ બાત સચહૈં. ફિર સાલેકી પાસ મ્હેં ગયા, ઓર પીછું બોલા કે તુમ ઐસેં દગા કરતેહો. ઓ બખત એ કમજાત બોલા કે "મિયાં શાહેબ, બોલશોમાં, બોલશોમાં, તમારો ગણ અમે નહિ વેસરિયે."
એસા બોલકર અમકુ પચીસ રૂપે દીએ.
હજામ- કેમરે ભાયા ! આ વાત ખરી કે ?
નથ્થુ૦- હેં ! આ સું ? એ બોલશે તોજ એની સાથે હું પહણીસ; નિકર એને નાંખો ઝાનમમાં!
ઝુમ૦-ભાઈ સાહેબ, હું જૂઠું નથી બોલતો. એ શોડી જનમની તો મૂંગી નથી જો. મ્હારી આંખ્યોના સમ ! અંબાજીના સમ ! જો હું અશત બોલતો હોઊંતો.
નથ્થુ૦- જોઊં કહાં બોલછ ? બોલાવોની.
ઝુમ૦- શેઠ, જરા શોંસતા પડે, હું શુ કહુંશું તે તો કોંય શાંભલો, જનમને મુંગી નથી. હું ગોમ મ્હેલીને નેશર્યો, ત્યરની શોડી કુણ જાણે શું થયું બોલતી નથી. શેઠ, હું શોડી લઈને પાછો જાયો તેમાં તમારીને મારી બેઊની હોંશી થાશે. શોંસતા પડો. ધંતર મંતર કોંય કરીશું એટલે પરણ્યા પછે બે દનમાં શાજી થશે.
શિવ૦-(વાંસાપર સોળ પડ્યાછે તે વાંકી વળીને જોતાં જોતાં તથા હાથ પંપાળતાં પંપાળતાં) મુઓ એ ધણી ને બળ્યું એ સંસારમાં રહેવું ! (દાંત પીસીને) મને એવું થાય છે કે એ પીટ્યાનીજ કાંઈ વેતરણ કરૂં ?
- (હરિયો અને કમાલખાં આવે છે.)
હરિ૦-અલ્યા કમાલ, હવે શું કરિયે ? વૈદનું નામજ આપણે ભૂલી ગયા ને.
કમા૦-સેઠ બોત કફા હોયગા, અપની નોકરી જાનેકા બખત આયા હૈં. તુંબી કેસા બેવકૂફ કે નામહી ભૂલ ગયા.
હરિ૦-ત્યારે તું કેમ ભૂલી ગયો ? યાદ રાખિયેની.
કમા૦-બંમનકા બડા અટપટા નામ અમકું ક્યા યાદ રહેવે ?
હરિ૦-હવે કરવું સું ?
