કમાલ૦-અબી પીછા સુરતકા રસ્તા પકડના.
હરિ૦-પેલી બૈરીને તદબીર પૂછી લેની.
કમા૦-(શિવકોર તરફ ઘાંટો પાડી) એય ! તુમકું માલુમહૈં બૈદ ઉસકા નામ ક્યા તો -ઓ -ઓ બૈદ કિદર રહેતા હૈ ?
શિવ૦-(મનમાં) એની કાંઈ વિતરણ તો કરવી ખરી.
હરિ૦-મુંગાને બોલતાં કરે એવો અહાં કોઈ વૈદ રહેતો નથી ? બૈરી, ઓ બૈરી.
શિવ૦-લંબજીભા, તને તો એવા વૈદનો ખપ પડે એવું મને લાગતું નથી.
હરિ૦-બાઈ, તું જાણેછે કે અમે મજાક કરિયેછ, પણ એમ નથી, અમારી સેઠાણી મૂંગી થઈ ગઈછે તેથી સેઠે અમને વૈદ તેડવા મોકલ્યા છે, પણ તેનું ભોગજોગે અમે નામ ભૂલી ગયા, અને હવે જો અમે તેને તેડ્યા વગર પાછા જઈયેછ, તો અમને પાણિચું મળે એવું છે.
શિવ૦-હાં, એક એવો વૈદ રહે છે પણ તે તારી સો સેઠાણી મરતી હોય પણ આવે એવો નથી.
હરિ૦-એજ, એનું ઘર બતાવોની. તેડી જવો તો અમારા હાથમાંછે. નહિ આવે તો ટીંગાટોળી કરીને લઈ જઈશું.
શિવ૦-(મનમાં) મારા હૈયાના હારની ખબર લેવડાવાની મ્હાદેવે મને ઠીક બુદ્ધિ સુઝાડી. (ચાકરોને) જો તમે એને તેડી જાઓ, તો એ તમારી સ્હેઠાણીનો રોગ તો બોલતાં બોલતાં કહાડી નાંખે. વૈદકના કામમાં તો એની જોડી નથી, અને તેમાં મુંગાને બોલતાં કરવાની માત્રા તો એના બાપની જ.
કમા૦-મહેરબાની કર કર ઈસકા મકાન બતાઓ.
શિવ૦-તમારો પિતંદર આવે તો સ્હુ થિયું ? એ ઘરમાંથી બારણે નિકળે એવો નથી, પણ તમે જો ઘડી એક હાં ફર્યા કરશો તો તમને મળશે, કેમકે કોઈ કોઈ વખત એ ઘાસના ભારા લેવા ખેતરે જાય છે.
હરિ૦-વૈદ તે ઘાસના ભારા લાવે !
કમા૦-ઓ તો જડીબુટી હોયગી.
શિવ૦-ના, ના, એ તો કંઈ નવી તરેહનું મનખ રે ભાઈ.
કમા૦-ઈલમી કે સીર કુચબી એબતો હોવે.
શિવ૦-અરે ! એતો એવો છે, કે તમે તેને મારશો ત્યાં લગી, એમ નહિ કહે કે હું વૈદછું; અને વળી હું અગાઉથી કહુંછું કે દશવીશ, ઝપાટા ચ્હોડી કહાડશો ત્યાં લગી, એ નાની નાજ કહ્યા કરવાનો. એનો ખપ પડે છે ત્યારે અમારે સઘળાને એમ કરવું પડે છે.
હરિ૦-એ ઘણી હસવા જેવી વાત છે.
શિ૦-એ ઘણી હસવા જેવી-અને આવા મ્હોટા મનખને વળી એવી ગાંડાઈ શી.?
કમા૦-હકીમકા કામ બરાબર આતાહૈ ?
