કમા૦-મહારાજ, અમપર મહેરબાની કરનેકા કામ આપકે હાથમેં હૈ. મહારાજ, તુમેરી પાસ એક કામમે મદદ મંગનેકુ અમ આયે હૈ.
ભોળા૦-અચ્છા ચિલમ ચહીતી હૈં? બના દેતાહું, મેરા ફક્કડ દોસ્ત. જેસ્હી ઓ દીન બનાઈથી તેસ્હી. (મનમાં) આ ધગડું તો કંઈ નવી તરેહનું દેખું રે! આમના સુરજ આમ ઉગે, પણ જોગલું કે તરકડું નરમાસથી બોલે નહિ.
કમા૦-મહારાજ, ગરીબકું ઉડાનેકી બાત?
હરિ૦-તમારા સરખા માણસને અમે શોધતા આવિયે એમાં કંઈ નવાઈ જેવું નથી. તમારા જેવા માણસ કંઈ ઢાંક્યા રહેછ?
ભોળા૦- (મનમાં) ઓહો ! કચેરીને સીધાં પાણી જોઈતાં દેખું! ભોળાભટ પાસેજ? દહાડો વળ્યો. (કમાલખાંને) અરે, મિયાંસાહેબ, તમે જાણો છો હુંતો ગરીબ મનખછું. આ વેચીને પૈસા લાવા ત્યારે જ હું રોટલા પામા.
હરિ૦-વા ! મહારાજ, એમ સું બોલછ!
ભોળા૦-મિયાં સાહેબ, જૂઠું નથી કહેતો. જાઓ ! બે આના આપજો. આ ભારો તો જુઓ!
કમા૦-સિર મત પાકાઓ સીધી બાત કરો.
ભોળા૦-મિયાં સાહેબ, તમે બધીજ મ્હોબત ભૂલી ગયાકે ?ફિકર નહિ. (પાસે જઈને) લે દોસ્ત પૈસાની તાડી પીજે જા. (પૈસો આપવા માંડે છે.) હવે સીધી બાત થઈ.
હરિ૦-મહારાજ, કાંઈ કરતાં સમજો. સમજો.
ભોળા૦-(ગુસ્સો બતાવી) હાંડી ધોયા, તું દબાવવા આવ્યો છ કે? બચ્ચા, કાયદો કપરો છે, કપરો છે. મોતે માર્યા જશો. આ મિયાં સાહેબ તો અમારા જુના દોસ્ત છે. ક્યું? મિયાં સચને ? ઓ દીન નદીકે કીનારે -
કમા૦-બમન, મેરી સાથ એ બાત નહિ ચલેગી.
ભોળા૦-ત્યારે લઈ જાઓ ભારો. દામ લેવાશે તો લઈશ.
હરિ૦-મહારજ, તમે શું ને ભારો શું?
ભોળા૦-(ચ્હીડીને) સીધાંપાણી જોઈતાંતાં તો જઈએની સ્હસ્હરા પટેલને ત્હાં કે વેરાગીનું ઝુંડ લખીને તેરા ધરમ તેરે દુવાર કરત. આ હું તો ચાલ્યો. આગળ લગીની હિંમત હોય તે આવી અટકાવે. હું મામલતદાર ને કલેક્ટરના બાપને ઠેઠ પહોંચાડું એવોછું.
હજા૦-વૈદરાજ !વૈદરાજ ! એ માથાફોડ મુકીદો.
ભોળા૦-આ કોઈ બેવકૂફ છે કે સ્હું ?
કમા૦-મહારાજ મ્હેં ઈતની અરજ કરતાહું કે મ્હેરબાની કર કર સબ ઢોંગ છોડદો.
હરિ૦-તમને અમે ઓળખ્યા તો ખરા, ઢોંગ હવે શું કામ કરોછો?
ભોળા૦-ઓળખ્યા? હું કોણછું?
હરિ૦- અમે શું નથી જાણતા ? તમે મોટા વૈદ છો.
