ભોળા૦-લવેછ સ્હું રે ? હું સ્હસ્હરો વૈદ કહાંથી થિયો.
કમા૦-એ તો જીદ નહિ છોડેગા. મહારાજ, મ્હેં પગડી ઉતારકર કહેતા હું, કે અબ ઢોંગ છોડદોજ, નહિતો અમકુ-ક્યા ઓ તો તુમકું માલમ હૈં - ઓ કરનેકી જરૂર પડેગી.
ભોળા૦-સ્હું તે જો મને માલમ હોય, તો મારા બાપના સ્હમ ! પણ એટલું તો માલમ છે, કે હું વૈદ નથી.
કમા૦-ઓ ઈલાજ બિગર કુચ છુટકા નહિ હૈ.
હરિ૦-કરતા હોય તે કરો, ને છાસની દહોંણી ભરો.
કમા૦-ક્યું તુમ બૈદ નહિ ક્યા?
ભોળા૦-ના!
કમા૦-ક્યું તુમ બૈદ નહિ!
ભોળા૦-ના, ને કદાપિ વૈદ હોઈશ તોપણ ત્હારું ઓસડ મારાથી નહિ થાય. પલાસ્ટાર મરાવ જા છોડ.
કમા૦-(ચ્હમકીને) હા. કબુલતો જરા હુવા.
હરિ૦-વૈદરાજ, ચલો, ચલો, ઓસડ કરો, કરોતો ખરા.
ભોળા૦-જા, જા, હું નથી કરવાનો; કરું તો મારી જનોઈના સમ. સમજ્યા સૂઅરના સાળાઓ?
કમા૦-(ગુસ્સે થઈને.) અચ્છા, અચ્છા, હરિયા દેખતા હૈ ક્યાં? (બંને ભોળા ભટને મારે છે.)
ભોળા૦- આપણ ખાસી. (ભોલાભટના માથાપરનો ભારો પડી જાયછે. મારંમરા ચાલે છે, હરિઆને એક હડસેલો મારી પાડી નાખેછે) આવો બચ્ચા, આવો બચ્ચા. તમારું દીવાનપણું દોઢ ગાઊ કહાડી નાખું એવો હું છઊં. ઓળખોછો ભોળાભટને?
કમા૦-(ભોળાભટનો તોટો પકડી) અબી આતા હૈં કે નહિ ? બોલ. (હરિયો આવીને ઉપરથી સપાટા લગાવે છે.)
ભોળા૦-ઓરે! મિયાંસાહેબ જાનેદો, જાનેદો. મીયાં કહા કહેતે હો! તે મેં હું, મિયાંસાહેબ? જાનેદો, મર જાતા હું.
હરિ૦-ત્યારે, મહારાજ, હાથે કરીને એમ શું કામ કરાવતા હશો?
કમા૦- મ્હેં ખચિત કરકર કહેતા હું કે મ્હેં બહુત દિલગીર હું.
ભોળા૦-આ તે સ્હસ્હરા ગાંડા કે ડાહ્યા કાંઈ સ્હમજાતું નથી. (મ્હોટેથી) મ્હેં પણ ખચિત કર કર કહેતા હું કે હું પણ દલગિર છું. પણ મિયાં સાહેબ, મને મારી મચરડીને વૈદ કરવામાં તમને શો લાભ છે.
કમા૦-ક્યા ! તુમ ફિર હકીમાકા ઈનકાર કરતે હો?
ભોળા૦-હું જો હકીમો હોઊં , તો તારી જુવાનીના જ સ્હમ.?
કમા૦-કમબખ્ત, મેરે જવાનીકા સોગન કાયકે બાસ્તે ખાતા હૈ? બોલ ! તું
