આનંદ૦-ય્હાંતો સિરપર છપરા હૈ.
ભોળા૦-ત્યારે આ પછાડી મોટો બાગ છે.
આનંદ૦-અચ્છા.
ભોળા૦-ત્યારે પધારો ત્યાં મહારાજ. ચંદા તું એમની પછાડી ચાલી જા. જોકે તારો બેડો પારછે. હરિયા, દોડતો, બાગના ખુણામાં બે ખુરસી મૂકી આવ.
ઝુમ૦-ચાલો ને આપણે પણ જોઈએ તો ખરા.
ભોળા૦-ખબડદાર ! એનો એક અક્ષર જેના કાનમાં પડ્યો તે હાથથીજ ગયો એમ જાણજો. અહીયાં ઉભા ઉભા જોવું હોય તો જોયા કરો. (ચંદા ને આનંદરાવ બાગમાં જાયછે.)
નથ્થુ૦-રાગથી તે, મહારાજ, ભૂતડાં જાય ખરાં?
ભોળા૦-શેઠ, મંત્ર તે શુંછે ? રાગ, રાગ. બીજું કાંઈ નહિ. પણ હાલના સમામાં ફક્ત રાગથી કામ કરવું એ અઘરી વાત છે.
ઝુમ૦-આ ભ્રમચારી બોલતી કરશે?
ભોળા૦-ભાઈ, તેતો પરમેશ્વર જાણે. તમે બોલાવ્યા છે તે હવે જે કરે તે જુઓ.
નથ્થુ૦- એમ, ન બોલો, એની સાથે અમે કાંઈ બોલચાલ કીધી છે? પરઠ્યું છે તે ને બીજું જે અમારે આપવું હશે તે અમે તમને આપીશું કે એને?
ભોળા૦-તેતો ઠીક જ છે તો. વૈદના પૈસા ભગાય. ભૂવાન ભગાય નહિતો. નહિ આપો તો અમે પાછું તમારૂં ભૂત તારે ત્યાં ન મોકલીએ?
નથ્થુ૦- ત્યારે કહો કે મારે બોલતી કરવી.
ભોળા૦-તે કાંઈ હું ચુકવાનો છ? આતો જોઈએ છઈએ કે નવા આવેલા છે તેમાં કેટલું પાણી છે. જુઓ તો ખરા એમના મ્હોં તરફ? શું રાગમાં લે લીન થઈ ગયાછ?
(ગઝલ) ખરી ટેકી તું તો પ્રમદા, પ્યારી ચંદા ! પ્યારી તું સદા, ભમું પૂઠે ચકોરો હું, પલક એકે નહીં ખોઊં; કીધો ખુબ ખેલ ! તને શાબાસ ! ઈશક જંગે થયો હું દાસ, પણ સુંદરી ! સ્હેવાં શિદ દુઃખ ? ધરી હિંમત કહી દે મુખ. લીધું દર્દ તેં પ્રીતિ પેચે, ટળે તેતો ત્રિયા સ્હેજે. મને દર્દ જે પિડે આઠ જામ, તેને ટાળે એવો કોણ? રામ; નથી કો તબીબ નથી ઈલ્લમી ઢુંડી થાક્યો! વસી દિલ ગમી, તું તબીબ રે તું ઈલ્લમી દવા દે પરી કહું છું નમી.
ઝુમ૦-હમણાં તો શાંત બ્રહ્મ જેવા દેખાતાતા ને આમ કેમ?
ચંદા૦-(એકદમ બેઠી હતી ત્યાંથી ઉઠીને) ગભરાશો નહિ, હું હવે એ પાપી માથામાં મારીને તમારી સાથે પરણુંછું
નથ્થુ૦-ઓ ! એના હોઠ હાલતા દેખાય છે.
