(સ્થળ-ઝુમખાશાહનો ઉતારો)
ઝુમ૦-વારૂ, વૈદરાજ, ઈનું મન પાછું ઠેકાણે આવશે ખરૂં ?
ભોળા૦-એ વિદ્યાર્થી બહુ હોશિયાર છે. જુવો કલાક અડધા કલાકમાં એ એવું કામ કરશે કે તમારે બોલવું જ નહિ રહે.
ઝુમ૦-જોયું કની કેવી રાંડ હઠીલી છે ?
ભોળા૦-હોય. છોકરીઓનાં કામ એવાંજ હોયછ.
ઝુમ૦-અરે ! રોંડ છગનિયાની પછાડી ઘેલી થઇ ગઈછ.
ભોળા૦-હોય, જુવાનીનો જુસ્સો છે. પણ ગાંડી કે આવા પૈસાદારને પરણવાની ના કહેછ. આનંદ પછી કહાં જતો રહેવાનોછ ? એટલી એનામાં બીજાં બૈરાં જેટલી સમજ નહિ.
ઝુમ૦-મ્હેં જે દહાડાનું જાણ્યું કે છગનિયાને પરણવાનું મન છે ત્યારની એને તાળામાંજ રાખી હતી.
ભોળા૦-બહુ ડાહ્યું કામ કીધું. તાળામાં મહા ગુણછે, દેવાયતો.
ઝુમ૦-મ્હેં એમને જરી મળવા નથી દીધાં. લઈને હરામખોર નાશી જાય તો પછી આપણે શું કરીયે ?
ભોળા૦-પછી આપણે તો શું કરિયે ?
ઝુમ૦-શોડીઓને કાયદામાં રાખવામાં તો હું હુંશિયાર છું. બધાને માલમછે કે બૈરાંને દાબમાં રાખવાની કળા તો મ્હારી પાસે છે. ને વૈદરાજ, એ કળા કંઈ સહેલી નથી. બહુ બુદ્ધિનું કામછે. હંકારતો રાજા રાવણના નથી રહ્યા. પણ હંકાર કરૂં તોએ ચાલે એવું છે. બીજો કોઈ બાપ હોય કની તો તેના હાથમાંથી ક્યારની નજર ચુકવીને રોંડ છગનિયાની સાથે પરણી બેઠી હોત.
- (શિવકોર આવે છે.)
શિવ૦-પેલો લુચ્ચો, જુઠો, પાપી, ઢોંગી, વૈદ કહાંછ ?
ઝુમ૦-અરે ! આ કુણ આવ્યું ?
શિવ૦-કેમ કેમ ! પીટ્યા મને મારી નાખવી ધારીતી કે ?
ભોળા૦-અરે આ ગાંડી બૈરી કોણ છે ? કહાંથી આવી ?
ઝુમ૦-વૈદરાજ, ગરીબ જાણીને બચારીને કંઈ ઓશડ કરો.
ભોળા૦-દક્ષણા વગર ઓસડ થાય નહિ તો. તમે દક્ષણા આપતા હો તો હમણાંને હમણાં એને સારી કરૂં.
શિવ૦-પીટ્યા મને ઓસડ કરવા નિકળ્યો છે કે ? આવતો ખરો.
ગરબી.
તુંતો જાણે ભાંજું ભવની ભાવટ સ્હેજમાં જો;
મુરખ તું પુરો; શું આવું હું તુંજ પેચમાં જો ?
ત્હારિ ગોળિ ખાધે હોળિ નહીં દેખિયે જો;
