જે નમશે એનાં ચરણ ઝાલી રે, તે સહુ-પે મુજને વહાલી રે;'
તવ સ્ત્રી સહુ પાછી ફરતી રે, સામગ્રી પૂજાની કરતી રે.
કહે માંહેમાંહે વળી; 'બાઈ રે! કેવા હશે કૃષ્ણજીના ભાઈ રે?
જેને હશે શામળિયા - શું સ્નેહ રે, હશે કંદર્પ કોટિ તેની દેહ રે.'
લૈ પૂજાના ઉપહાર રે, ઊભી રહી છે સોલ હજાર રે;
'બાઈ લોચનનું સુખ લીજે રે, આજ દિયરનું દર્શન કીજે રે.'
શુકજી કહે: સાંભળ રાય રે! શામળિયોજી મલવાને જાય રે;
છબીલોજી છૂટી ચાલે રે, મૂકી દોટ તે દિનદયાલે રે.
સુદામો દીઠા શ્રીકૃષ્ણદેવ રે, છૂટ્યાં આંસુ શ્રાવણનેવ રે;
જુએ કૌતુક ચારે વર્ણ રે; ક્યાં આ વિપ્ર ને ક્યાં અશરણશર્ણ રે!
જુએ દેવ વિમાને ચડિયા રે, પ્રભુજી ઋષિને પાયે પડિયા રે;
હરિ ઉઠાડ્યા ગ્રહી હાથે રે, ઋષિજી લીધા હૈડાં સાથે રે.
ભુજ-બંધન વાંસા પૂઠે રે, પ્રેમ-આલિંગન નવ છૂટે રે;
પછે મુખ અન્યોન્ય જુએ રે, હરિનાં આંસુ ઋષિજી લુહે રે.
તુંબીપાત્ર ઉલાલી લીધું રે, દાસત્વ દયાળજીએ કીધું રે;
'તમે પાવન કીધું આ ગામ રે, હવે પવિત્ર કરો મમ ધામ રે.'
જોઇ હાસ કરે સહુ નારી રે; 'આ શી રૂડી મિત્રાચારી રે!'
ઘનું વાંકાબોલી સત્યભામા રે: 'આ શા ફૂટડા મિત્ર સુદામા રે!'
હરિ આને ઊઠી શું ધાયા રે? ભલી નાનપણાની માયા રે!
ભલી જોવા સરખી જોડી રે, હરિને સોંઘો, આને રાખોડી રે!
જો બાળક બહાર નીસરશે રે, તે તો જોઈ કાકાને છળશે રે.'
તવ બોલ્યાં રુક્મિની રાણી રે; 'તમે બોલો છો શું જાણી રે?'
વલણ
'શું બોલો છો વિસ્મે થઈ? હરિભક્તને ઓળખો નહી'
બેસાડ્યા મિત્રને શય્ય ઉપર, ઢોળે વાયુ હરિ ઊભા રહી.
કડવું ૮ – રાગ નટ
ભક્તાધીન દીનને પૂજે દાસ પોતાનો જાણી;
સુખસેજ્યાએ ઋષિને બેસાડી ચમર કરે ચક્રપાણિ.
નેત્ર-સમસ્યા કીધી નાથે, આવી અષ્ટ પટરાણી;
નેણે હસે સત્યભામા નારી આઘો પાલવ તાણી.
