ચેતના અંગ
વારંવાર માનવદેહ નથી, પામ્યો તો કેતે ઘરથી;
જ્યારે જર્જર થાશે અંગ, ઇંદ્રિય મૂકી જાશે સંગ;
ત્યારે અખા જપમાલા ગ્રહે, ભાંગ્યે ઘડે પાણી કેમ રહે. ૧૦૩
તાપ મેલે જેમ લોઢાતણો, વાયે અગ્નિ કાંઇ થોડો ઘણો;
તકેતક થઇ આવે કાજ, હાજર રાખે સઘળો સાજ;
એમ અખા પરમેશ્વર ભજે, પડ્યે મને કાંઇ નહીં નીપજે. ૧૦૪
અવસરા ચેતે તે નર ભલો, સહૂરો જેમ ઝુઝે એકલો;
મહારથી તેમ સાચા હરિજન, મનમાં નાણે તના કે ધન;
જેમ તેમ કરી સારે નિજ કાજ, અખા જાઓ કે રેજો લાજ. ૧૦૫
વૃદ્ધ થયો વંઠ્યું મના તન, ઉપાય ટલ્યો ને ખુટ્યું ધન;
ત્યારે ધર્મ સાધવા જાય, કોધું કાપડ સોદો થાય;
અખો ભજી નહીં જાણ્યો નાથ, ભોંયે પડ્યા ચારે હાથ. ૧૦૬
હરિ ભજતાં જોઇએ હેત પ્રીત, માંહે આતુરતા સંતની રીત;
સદ્ગુરુનુંશરણ ગ્રહેવું ખપે, હરિને કાજે મન બહુ તપે;
તે નર હરિને પામે નિર્વેદ, અખા એજ ભજવાનો ભેદ. ૧૦૭
આરતા વિના ભજે શુંથશે, પીતળા સોનામાં કેમા જસે;
દુઃખિયો દુઃખ નિગમવા કાજ, નવરો રુડી ચલવા બાજ;
કથા કિર્ત્તન બહુ કરતા ફરે, અખા હરિ પ્રાપ્ત લેખે સરે. ૧૦૮
આતુરતા આની આરાધ, સન્મુખ થઇ સદ્ગુરુને સાધ્ય;
સદ્ગુરુ મળે તો સેજે તરે, સમજ વિના સૌ ફેરા ફરે;
હરિ વિનાફોકટ ફાંફાં જાન, અખા રામ નોહે પાણી પહાણ. ૧૦૯
કૃપા અંગ
પૂરણા બ્રહ્મા પ્રીછવાઅ કાજ, નવધા ભક્તિ વૈસણવા સાજ;
જેમ કશી વસ્ત કનેથી પડી, આદરા કરતાં પાચી જડી;
અલ્પ આદરે જો આવે હાથ, તો અખા કાજ શું શોધ્યા સાથ. ૧૧૦
હરિમણિકંઠે પોતાને અમૂલ્ય, તે પડ્યો જાણી બહારા ખોળે ધૂળ;
કર્મકાચની કનિકા જડી, વ્યસને લાગ્યો કાઢે હડી;
અલ્પ પ્રાપ્ત્ને અતિઆયાસ, અખના જાણે આતમ પાસ. ૧૧૧