પ્રેમાનંદ ભટ્ટ પહેલે ખાણે ભાગ્યે રથ, જે થૈ બેઠા મુનિ સમય; કરી મારી ખાણ ખાઇ પત, મુનિ કીધા તે વિરથ એકે પાડયાધાના ડડ, બીજે પતાકા કરી શત ખડ; ચાર ભાણે ભાગ્યાં ચક્ર, એકે સારથી કીધે ૧૪, એ બાણે ભાગ્ય છત્ર, એક બાણે ભાગી પિત્ર; મુનિ વ્યાકુળ કીધા અત્ર, આજે થે બેઠા તંત્ર. મુનિયે મૂકયાં બાણ કરી રૉસ, જાદવેસમા જગદીશ; ખાણુ સુસવાટા દે ત્યાંય, આવ્યા જાદવ જોદ્દો જ્યાંય. એવે સાંબે માર્યાં સાફ, તેણે વાળ્યા સેનાને ડાટ; ખીજા’ મૂકાં સહસ્ત્રજ સાત,વરસે અગ્નિ તણા વસાત. સેનામાં પડયુ’ ભગાણુ, ોદ્દા કરે છે મુખાણું; સેના દાદશ નાસી જાય, હાહાકાર સેનામાં થાય. ત્યારે આવ્યે। શકુનિ મામેા, જાદવ જોઢાના સામા; બાણુ માાં એક હજાર, ત્યારે ખેલ્યાં લક્ષ્મા નાર. મામા વચન કહું જોડી હાથ, મેટી મારા મનમાં વાત; સ્વામીની ના કરી ધાત, ઇચ્છા વર વરી સાક્ષાત. ખીજાવરને નહીં વરૂ, ગાવિંદે ગાતુ કર્યુ'; ત્યારે શનિ સમઝયા મન, કાચ ખેાળતાં મળ્યુ રતન. એવી ના મળે જીગમાં બ્લેડ, વેહેવાઇ છપ્પન ક્રોડ; બીજા સર્વે વેહેવાઇ વાટ, જાદવ છે સબળે સાથે વલણ. નાવ સખળ સાય છે, શકુનિ સમઝયે મનરે; અણુ મારી પાછા ક્યા, છે દુધન અધ તનરે. કડવું ૯ સુરાગ મારૂ, ધાયા શ્વત્થામાં વિકણ, જે જોતાં છે. બ્રાહ્મણ વર્ણ; આવ્યા ઝુધ કરવા મન હુસ, જાદવ સમજી મન થયું` ખુશ. એ બ્રાહ્મણને તત્ર મારૂ', છે અન્ન તણા ભીખા, શસ્ત્ર બાંધે તે। શુ થાય, ભાર ખાધે નાશી જાય, જે યુમાં થાય પતન; મુઆ થકી ના એસ. નથી ક્ષત્રી કરી તન, વડે ભારે પૂર્વ ન કરે,
