વિદ્યાવિલાસિનીની વાત્તા. જાળવવી પાડી માહરી, તાહા ઍટલું કામ; મૂરખ કહિ લાવશુ, પડશે ખપ રે હામ. ચાપાઈ મૂરખચઢકહે મારે હાય, પશુ એક કહુ વારતાય; મન માને તે સંગે રહું, નહીં તે મારે ભાગે જ નાયક કહે એ ઉત્તમ વાત, સુ મૂરખ ચાલ્યેઃ તે સાથ; સાચવિ પેઠી દિન નિગમે, રાંધી આપ હાથે તે જમે, ધના વણઝારા કેરી પાસ, ફરતાં ફરતાં થયા ખુઢ માસ; વેચતા માલ કરતા વ્યાપાર, આબ્યા એક નમ્ર માજાર, દાહરા. સિતળપૂર નામે સહી, તે નમ્ર કહેવાય; મૂરખચત મન ત્યાં , આપે તતબર થાય. નાયફથી અળગા થયા, ગયે નમ્ર મેજાર; સુખવતું ધણુ શેાભg,એપતુ' દીસે અપાર. દુઃખીયુ કાઇ દીઠું નહીં, તહીં પા શેહેર ખજાર; મનમાં પછી વિચારીયું, ખેાળુ રહેવા દ્વાર મુજને કા એળખે અહીં, જઇ વસુ' કાને ધામ; જોતાં જુગતે આવીએ, ફરીએ તેણે ટામ. દીઠું મેહેતા તણું મંદિર, સુંદર ભણુતા ખાળ; ખેડા મૂરખચટ નહીં, જઈ તે તતકાળ, ઍક ઘડી વિચારતાં, થયા અધ્યારૂ આગળ કહ્યું, ખારણે બેઠા આવક, ઊડીને હમણાં જશે, ખરા પેર; નિશાળીએ અકાર ધણી વારના એ; મેહેતાછ કહે તે એમ કરતાં નિશા પડી, ગયા મળકા મૂરખચઢ ઊઠે નહીં, કહુ થી તેની ઘેર; પેર દેવકૃષ્ણ બ્રાહ્મણ સહી, મેહેતાજીનુ મ; મૂરખચઢને પુછે તહીં,શે આવ્યે આ હામ. ૩૩ ૨૫૭
