સામળ ભટ્ટ અઢાર વરણે એહ, અતીશે જાતજ ના ગણે પુન્ય કે પાપ, છકે તેની મતિ સામળ શીખ દે સર્વી, દેશ વાગશે આછી; છેઠી. દુડિયે; જો વાળંદ આગળ વારતા, કહી રૂડીકે ભૂડિયા, ચાપાઇ. મનમે મન કીધો ઘણા, કહ્ય! કાર રાયને તેતણા; ત્યારે અધિપતે તેડયા એકાંત, ભાંગી મન તણી તે ત્રાંત, કહું વધામણીનું એક કાજ, વિનેચટ ઘેર ગયે। હુ આજ; કરી હજામત રૂડી પેર, અલાકિક અબળા અને ઘેર. તેતે રાજ, તેડયે નખ લેવાને કાજ; શું હું જાણું નખ નિરખણ કરી તેહનું, પછી તેલ કીજે એહતુ. વાદળ વીજળી ચમકે જેમ, વિનેચેટધેર વિલાસિની તેમ; એમ કહી આપ્યા છે નખ, રાજાએ દીઠા પ્રત્યક્ષ દાહરા, નાષિક નખ આપી ગયા, મનમાં થયે। મગન; વિષુદ્ મંત્રીને તે સમે, કહે એમ રાજન. થાપાઇ ચતુરા એ ચંપાના છેડ, જોયાના છે મુજને કાડ; નઃપીક નખ લઇ આવ્યે અહી, વિનેચટ ધેર શમાછે સહી. પૃથ્વીમાં એને અવતાર, દેવાંગના અપસરા સાર; એકવાર જોવું’ એનુ રૂપ, ત્યારે જન્મ સફળ કહે ભૂપ. મુજ મન બીજો નહીં વિચાર, એ માહરી પુત્રીને હાર; તેહને જોવા કીજે સચ, પ્રધાન કાંઇક કશ પ્રચ વિષ્ણુ તવ વાણી વર્દ, ધરજે રાજા કહુ તે ; વાત ઉઘાડી તા નવ થાય, નીચ બુદ્ધિ તેમાં કહેવાય. વિનેચઢ અહીં આવે જેટલે, હાસ્યથી વાત કરીશું તેટલે; શક પડે નહીં તે થાયે કામ, સાંભળો તમે એઠા મામ. ખેલુ હુ રૂડી રીત ભાત, જેમ માને એ સાચી વાત; રાય પાતે ઇચ્છે છે. એમ, જોવા મદિર રાખે તેમ,
