પાનની વા. હુt. વચન સુણી પૃથીવધે, વીત્યુ છે મુજ આપ; જે જાય એ મારગે, તેનાં પૂર પાપ. ગ્રહ વાંકા હાયે ધા, કે કાપ્યા જુગદીશ; જો તુ એ.ભાર્ગ ગયા તે કાળ ભમે છે શીશ, અા ભતે આથડે, ત્યારે માને મૂરખ થાઉં છ વરાં, તે ઇશ્વરીએ ઉગારી, ખીજીવાર જો પગ , પાયે લાગું છું તાહરે, કહુ મુજને એકજ વાર; તે નામ ગમાર. વાર દશ વીશ; વાગ્યુ નહી કરે, નિશ્ર ખેાશા શીશ, મા વાત; આવું તુજ સાથે, ચાપાઈ વિક્ર્મ કહે સાંભળરે વીર, ધારણુ રાખ દયમાં ધીર; આખ઼ું વચન હું તારે હાથ, સુખે આવ તું માહારી સાથે. સા સત્ય વનની સાંખ, તુજને ન આવે ની આંચ; કન્યા સાંભળી કાને તમેા, રૂડી રીતે દેખાડું અમે. પથી કહે કહ્યું નહી કરૂ', વણુ માતે શા માટે મ; તમારે હુંશ હૈાય તે જાએ, લાભ લાડવા ખાંતે ખાખે. તમને હાંશ હડામાં ધણી, ખાઓ ધુધરી મેાતી તણી; યે આયા તેના હાય, શુભ ચન થ્યા તે સાથ. પ્રતિજ્ઞા કીધી ત્યાં ઘણી, નીશાં કરી તે પૃથી તણી; સબ સગરા તે દીધેકાલ, આપ્યું. બાપુના અભરત એલ. તેને પણ સાથે તેડી, ખરે દસ મારગ ખેડી; પથીએ જે કહ્યુંતુ’ નામ, જઈ બેઠા છે તેણે ઠામ. પથીના ત્યાં જે ચરણુ, જાણ્યુ' સાથે આવ્યું’ મરણ; ગળેળી થૈ બેઠા વાટમાં, અઢીથી નહી આવું ધાઢમાં. તુ તુ ભારસ એણે ગામ, હુંતા એશીશ આણે ઠામ; તેની વાતથી સહુ હારશે, તુજને તે નિચે મારશે. ૩૪થ
