૩પ. સામળ ભટ સેાનાનાં આસનસનમાન, મેલ્યાં ચારેએ ફાફળ પાન; તમ દીઠે હરખુ છું' ધણ, પવિત્ર પુર કીધું એમ તણું, દીસતા છે. જાણે દેવ, શુભ પ્રકારે કરીએ સેવ; મા જમે તે પાનજ ખાઓ, જે કામે આવ્યાં ત્યાં જાઓ. અમે પ્રતિજ્ઞા માઢી કરી, ચારે વાત દેમાં ધરી; તેના જે કાઈ આપે પાર, ચાર સખા તે ભરથાર. વાતને છેતુ .જે નવ આખિયે, તે દંડ થારે જીજીવા થાપિયે; આગળથી ચેતાવુ અમા, ડાડ્યા છે વિચારો તમા, વચન ન ચૂકું આડે આંક, પછે ન કાઢશે અમારે વાંક; દીસે કે દેવ અવતાર, દીજીએ દંડ તે નહી વહેવાર, લહેા, હા નાનેા પ્રતિઉત્તર કહેા; રાજન, માહુ હરખ ધરીને મંન. માટે બુધ વિચારી સિહાસન ખેડે પૂછ વિક્રમ કહે મનમાં જે હાય, સંદેહ મનન રાખશો કોય; પ્રથમ ક્રાણુ ખેલે મુજ સાથ, આવા સનમુખ પૂછેઃ વાત. દાહરણ વેઢુવારીઆની બેટડી, નંદનંદની નિજ નામ; સન્મુખ આવિ ઉભી રહી, ખાલી તેણે ઠામ, પ્રથમ વાત પૂ અમેા, તેનેા પાસુ પાર; વરમાળ આરેાપુ' કંઠમાં, હું ભાનિ તુ ભરથાર, આ વેળા આણી ધડી, વણુ મૂલની દાસ હું', પૂછ્યું નવ કહે, દાસી તારી થાઉં; વેચે ત્યાં વેચા, મા આ વેળા આ દીશ; વણુ પાણી મુંઢણું કરૂ', ચાપડુ ચુને શીશ. રાજા કહે સમજ્યા અમે, પ્રીછી તારી પેર; વિચાગ્યુ તારા મનતણું, (તે) રહેશે તારે ઘેર. પુછ્યુ હેાય તે પૂછતુ, મન વિચારી આજ; તુ, નવરી પણું હું નથી, મારે કાટિલા કાજ પાલવે તેને પરણુજે, જેને ડ્રાયે હવડાં તો પૂછ્યુ’ કહું, અર્થ તણી છે અરજ ગરજ
