મનહર કાવ્ય. વૈરાગાદિક સાધનથી સચ્ચિદાન બ્રહ્મ તરાશી; જો પામીશ તે છુટીશ તેવણુ, રહેરો કામ ખવાશી. પ્રભુ, ૨૨ પદ્મ ૨૯ મુ જોજો જોજોજોજોરે, આ ઉધમતિ જન અપાર; જોજોજોોરેટ ટેક સાચ જીઠ તણે કશે, 'ન ન વિચાર; અંધ ધધ જાયે ચાલ્યા, આંધળાની લાર કૃષ્ણની પ્રમાણ વાણી સુણે નહીં લગાર; ભાંડ ભાર્ટ વેષધારીતણા એતખાર. અમકાથી છે આબરૂ ને લાજ મારી સાર; પ્રભુથી વિમુખ એમ માને જો ગ્ ગમાર. વેર તણાં નામ માથે ધરે નિરધાર; તંત્ર ને પુરાણુ માને સાખી બેસુમાર. શૂદ્ર તણા ગુરૂ ભાઈ જમાઈને નાહક ઉપાડે તેની લાજ નહીં લગાર, જા ભાર; આચારજ રહિત આપા પથીયે અપાર; કાખમાં વેદાંત કાલી કરે જેજો જે બારેબાર જેંજો ૭૩૧ º ૩ $ કાળી નાળી લાવી માંડે પૂતળાંની હાર; ઇશ માની શીશ નામે મૂઢના સરદાર ભેજે ચારે રંગ છીનાલજાર તણે બહુ દાર; દેવધર માની એસે મુંડિયાંની હાર. જોજે શેાભા વિના દેખે ત્યાંથી તત્ત ભાગે બહાર; ઘણી શૈાભા સાંભળે ત્યાં દેડે લારાલાર. આંખ્યા લાલ કરી બેસે બહાર ચાળી છાર; જાત જાણ્યા વિના જઈ સેવે જણ હજાર, મનમાંથી નામ દેવ તીર્થનાં અપાર; પેટ માટે પાડી ખેાસે ઝંડા ારોઠાર. શ્વેજો ૧૧ ખૂટમાં ઠગાયે ભૂલી ઇશ આપનાર; પત્થર પૂજારીને ભારે કામના કરનાર જોજો ૧૨ 2 જોજો દ જેૉ ૧૦
