૭૩૨ મનાહર સ્વામિ. ગગા આવ્યાં ખાડમાં કહે વાટને જાનાર; જોજો ૧૩ તેને માને પણ ન માને વેદને પાકાર. એવાતણુનાં વ્રત કરે ને કૂટે બહુ પ્રકાર; રાંડ્યાં માહાટાં ખેતાં થાકે તેાયે નાવે પાર, જોજો ૧૪ લીંબડામાં માહા જેવા છે દેવને આકાર; નરનાર. જોજો ૧૫ અસાર; એવું સુણી જોવાને બહુ રઝળે કૃષ્ણ કહું કમ છે. સકામ તે। તેાયેલા માનતામાં ખેાએ ધરખાર. જોજો ૧૬ લેાકમાં પૂળવા ખમે ભુખ દુઃખ માર; ગુરૂ ખેાળી દશ જાણ્યા તણે નહીં ખાર. જોજો ૧૭ પત્થર માંડે ઉકરડાને કાઢ઼ાડવાને ખાવાર; માતે જાણતાં ધરાર. જોજો ૧૮ . લેક હનુમાન ત્યાગી આવે ગામમાં તે ઢોંગીતે સામેગે જાવા જોબ્જે ૧૯ મત્રે પૂરે ત્યાં ન લાગે પગે ઘરની નાર; પાળીયે શણગારે ત્યાં ખાયે ધક્કા માર. જોજો ૨૦ ભેજો ૨૧ જોજોવ ૨૨ કારા ખાણ પાસે આવે નહીં. કાઇ જોનાર; ફાચ માહારાં બાંધે આવેલાકના અખાર. ભે કહું છું. સાધુ બ્રાહ્મણ તપસી યતિ સાર; તેજ મારે પણ ન જાણે ચાર શાહુકાર. છતે હુતે હાથ આડે ભીખારાં અપાર; દાનપાત્ર જાણી તેને આપે કાંક્ામાર પીતલને જે પૂજે તેને પૂજે બહુ પ્રકાર; સાચે પ્રભુ ચિધે તેથી કરે મારામાર. જેને ૨૪ જોજો ઉતરવા નહીં ઠાર; હાકારા હાકાર. વિદ્યાવત તીયતણા શાંતા નહીં ભાર; પાણી પાડાડા ખેાળ્યા કરે અભણ ને ભણુનાર, જોજો ૨૪ ખાડે પેસે એસે કાઇ પાથરી તરવાર; ગૂજે ભગે તેને માને સિદ્ધ મદાર. જોજો ૨૬ અમી પાસે લાલજી આવ્યા છો દીધીચાર; અમકી દોલત દીકરા આપે ધૂણે ખાડીયાર. જોજો ૨૭
