' ખાહરણ. રીશે તે અંતર પરજળ્યા, ધનુષ ધરિયાં ખાણુ; બ. મ્હાટા થયે તે દારુણ્ મંત્રીને મહારાજ કહે છે, હેૉ હાકીને અનિરૂદ્ધ વકા, આખા નેત્રે નીર ભરે જે, અસુર ળિયા કચને પહોંચે ઉછળતા દે પ્રાક્રમી, કાળ; ત્રિશૂલ ને મર; દદિશાથી વધુટચા, કહે ન જાય જીવતેા ખાળ પરીઘ્ર પટી ગુરજ ગદા, મેઘરી મૂસળ સરસ કાંતી, ઢાંકી લીધેા કુંવર અધકાર માયા આસુરી, વસે શયાશીખર; પડે હુય હસ્તી મેં ચમર, હે માંસ ને રુધીર. હુષ ગજ રથ લભવ અટકે, લટકે છે વાદન; કુડુબી ગડગડે ખેડાં ખડખડે, રણમાં પડખા બહુ જન સાંગ સળકે ખડગ ચળકે, ઝળકે ભાલાની અણી; રીપૂ લાખની લાખમાં, અનિરૂદ્ધ જડીયા છે મણી. ફેરવી ભેગળ બળ કરી, રિપૂલ દળ્યુ જદુૌ; તાડચા પાડવા આડા પાડચા, કરી કામકુંવરે ક્રોધ, અંગ રાતાં શીશ ફાટયાં, શરા ધરણીએ પાડમા; પલવટ વાળી પ્રાક્રમી, મંદોદ્ધાને નસાડયા. ભુજ વિષે ભેગળ ધરી, દૈતે અનિદ્ ભાર; હુય ગજ થ પાળા સર્વ નાઠા, વા તે હાહાકાર. પ્રહાર પૂરણ રથ ચૂરણ, ગજ અશ્વ પાછા વળ્યા; શાણિતપૂર ભણી ચાલિયા, વીર ધરણી ઉપર ઢળ્યા. રણમાં તે રાળી મૂકતે, અસુર સુરથી નાસતા, અનિરૂદ્ર સમાન; શાર્દૂલથી જેમ માન. રે; જોર. ડું તે હરખુ નારનૂ, સુણી નાથને હાકાર; અનિરૂદે તારુણી દેખતાં, કીધું સૈન્ય તારેતાર. દશ સહસ્ર જોહા ખાણુના, મારી કીધા ચકચૂર; સમુદ્રમાં સંગમ હવે, વહ્યું તે શાણીતપૂર. ખુબાજુ પડીયું રણવિષે, કરે અસુર નાસાનાસ; ભગાણુ દેખી ખાણુ શીયા, સા તે નાગપાશ. ભાગળ છેદી ભુજતી, મૂકયા તે સહઅજ સર્પ, ફામકુંવરને બાંધીયા, પઙે ગાયે છે પ
