હ. પ્રેમાનદ ભટ ચાક, શકરે પીનાક; મળિયા એ ભગવાન, થયે સંસાર આંદૂલમાન, કૃષ્ણે ચક્ર ચડાવ્યુ આવી વાગી હરીહરતી વ્ર, પૂરમાં રાંધ્યા ન્યા વિધાત્રિના લેખ, ધરે ગયું આકાશ બુટાં અત્ર, કરી ચાપ તે મડલાકાર, જાદવોના આવે બાણુ તે શિવે નાખી ઉના, લઇ સમુદ્રમાંહી પાડી; પૈધની ધાર, કરે ભૂત ખેત પૂકાર. તે મૂડ મૂકાં પગૉશ, દેવાં આવતાં શ્રીનુગદીશ; શત સહુ ચુત લક્ષ કાટ, વસે માણુ તે દેટાદેૉટ. છૂટે બંધુક નાળ તે ગાળા, ફેરવે ફ્રેષે સસતાં રાર બહુ વળગે ભૂતપ્રેત ગિડીમાળા; કે, વર્ણ, તેણે કાળ ભડનાં ટે વઢેલ અવળે ચહ્યું; મસ્તક શગડી ધીકધીકાલે, કિલકિલ કરતી ઉપર આવે. હરખી શકીણી ડાકણી સર્વ, આવ્યુ નણે ઉન્નણીનું પર્વ; ચુસે તે ઘુંટડા ભરે, મુખે રૂધિરના રેલા ઉતરે. કેટલી વારૂણીમાં થઈ ભમ, વવાી કરે છે નમ; મહી બમાવે ભે ગા નદવ સેના સીધી ભગ્ન. કેટલીની તે આંખ્ય કપાળ, કાનાં મુખ જાણે મ્હાટી પાળ; લંબસ્તની વિપરીત વાન, કાના ભૂમીએ ભરાએ કાન જીભ સળકે સર્પાકાર, મુખે કલકલ ક૨ે ઉચ્ચાર; શ્રા જાદવ ખાધા કરડી, નાડીસેના તે મારગ મરડી. માયા રાક્ષસ દેતા માર, જદુ સન્યાએ ખાધી હાર; છૂટે દુર્ગં નાળ તે ગેળા, નાઠા જાદવ મળેટોળાં, પ્રગટયા મહાદેવને વળી ખાર, વાળ્યેા હૃદલના વઢે ડાકની શાકિણી સિહારી, એમ કાપ્યા શ્રી નાહુસેન દીઢું ચેાપાસ, ત્યારે કપિયા શ્રી અવિનાશ; રિયે ચક્ષુ કીધી વ, પછે મૂકયુ સુદર્શન ચક્ર છેલ્લાં ડાકીણીશાકીણીનાં શીશ, ઠંડા નામે તે પાડે ચીસ; કાને ભાલા વાગ્યાં ભચેાભચ્ચ, કાઇનાં નાક છેવા હસ્ત શ્રવણુ ને ચરણુ, નાણે ઉડે ફરી જાવ છૅ વળિયા, ઠામઠામથી આવીને આવ્યા સામા જાવ જન, દેખી ખીા પંચદન; મૂકે શિવ અપરિમિત ભાણુ, ભલા સુભટ તજે છે પ્રાથ. સહાર; ત્રિપુરારી. છેવાયાં ગ્ય. રૂધીરનાં પાક; રહ્યા છે ધા તે સયા શેષ. પડચા ગર્ભવતીના ગર્ભ; મૂકયાં છે બાર. ખાણુ ઝરણુ; મળિયા.
